ஒரு குருவிற்கு இரண்டு சீடர்கள் இருந்தார்கள். குருவிடம் நல்ல பெயர் எடுப்பதற்காக அவர்கள் இருவரும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு குருவிற்குப் பணிவிடை செய்தார்கள். தன் சீடர்களுக்கு இடையே உள்ள போட்டி குருவிற்கும் புரிந்தது. ஒரு நாள் குரு மதிய உணவிற்குப் பிறகு சற்று ஓய்வு எடுப்பதற்காகப் படுத்தார். அப்போது, அவருக்குக் கால் அமுக்கிவிடுவதற்காக இரண்டு சீடர்களும் அவசரப்பட்டார்கள். அவர்களின் சச்சரவை நிறுத்துவதற்காக குரு சொன்னார்:

"இடது காலை ஒருவரும், வலது காலை ஒருவரும் அமுக்கிவிடுங்கள்.''

சீடர்கள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு, தங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட காலை அமுக்கத் தொடங்கினார்கள். குரு உறங்கிவிட்டார். வலது காலை அமுக்கும் சீடனின் கை, குருவின் இடது காலில் பட்டுவிட்டது. இடது காலை அமுக்குபவனுக்குக் கோபம் வந்தது. "எனக்கு உரிமையான காலை நீ எப்படித் தொடலாம்? இதோ, உனக்கு உரிமையான காலை நான் என்ன செய்கிறேன் பார்!'' என்று அவன் குருவின் வலது காலை ஓங்கி அடித்தான். இன்னொரு சீடனுக்கும் கோபம் வந்தது. அவன் கத்தினான்:

"என்னுடைய காலையே நீ அடித்துவிட்டாயா? இதோ, நான் உன் காலை என்ன செய்கிறேன் பார்!'' என்று அவன் ஓடிச் சென்று ஒரு கல்லைத் தூக்கி வந்து குருவின் இடது காலின் மீது போட்டான். அலறித் துடித்து எழுந்தார் குரு. என்ன நடந்தது என்று தெரியாமல் அவர் திகைத்துப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே, சீடர்கள் இருவரும் குருவின் இரண்டு கால்களையும் மாற்றி மாற்றி அடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். "அய்யோ! அய்யோ!'' என்று குரு புரண்டு கதறினாலும் சீடர்கள் விடுவதாயில்லை. கடைசியில் குரு "அடேய்... மடையர்களே, ஏன் என் கால்களைப் போட்டு இப்படி அடிக்கிறீர்கள். நிறுத்துங்கள்!'' என்று கத்தினார்.

அப்போது சீடர்கள் சொன்னார்கள்: ""குருவே இது எங்களின் சொந்தப் பிரச்னை. இதில் நீங்கள் தலையிட வேண்டாம். எங்கள் பிரச்னையை நாங்களே தீர்த்துக்கொள்கிறோம்.''

சற்றுத் தாமதித்தாலும் தன்னை அவர்கள் அடித்தே கொன்றுவிடுவார்கள் என்று குருவிற்குப் புரிந்தது. தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்று அங்கிருந்து ஓடத்தொடங்கினார்.

கடவுளின் பெயராலும், மதத்தின் பெயராலும் ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிட்டுக்கொள்பவர்கள் இந்த முட்டாள் சீடர்களைப்போலத்தான்.

நன்றி தினமணி