ஓ .............தனக்கு என் வாழாது .......ஓடாகத் தேயும் வாழ்க்கையே

தல... என்ன சொல்றதுனே தெரியல...! கடைசி வரி படித்த உடன் கண் நிறைஞ்சு டக்குனு கண்ணீர்துளியே வந்திச்சு...!
மிகச்சில கவிதைகளே படித்த அடுத்த நொடியே மனதிற்குள் ஒரு பாரத்தை ஏற்படுத்தும்...! அந்த பாரத்தை உங்க இந்த கவிதை கொஞ்சம் அதிகமாமே ஏற்படுத்திச்சு...! மிக மிக அருமையான படைப்பு...!!!
வாழ்த்துக்கள் தல...!

மனதை கனக்க வைக்கும் வரி கடைசி வரி...

கவிக்காதலன் wrote:தல... என்ன சொல்றதுனே தெரியல...! கடைசி வரி படித்த உடன் கண் நிறைஞ்சு டக்குனு கண்ணீர்துளியே வந்திச்சு...!
மிகச்சில கவிதைகளே படித்த அடுத்த நொடியே மனதிற்குள் ஒரு பாரத்தை ஏற்படுத்தும்...! அந்த பாரத்தை உங்க இந்த கவிதை கொஞ்சம் அதிகமாமே ஏற்படுத்திச்சு...! மிக மிக அருமையான படைப்பு...!!!
வாழ்த்துக்கள் தல...!

அதேதான்... சூப்பர்.

“தல” எனும் இடத்தில ”சிசு” எனப்போட்டுப் படிங்க...

சுரேஷ் இப்படியும் சிலர் இருப்பதால் தான் குடும்பம் வாழ்கிறது ! மிகவும் அருமை ! அடிக்கடி அழ விடாதீங்கப்பா ! முடியல ! மேலெல்லாம் மிகவும் அருமையாக பாசமிகு வரிகளாக இருந்து இறுதியில் ஈட்டி எடுத்து கண்ணில் குத்துவது போன்று இருந்தது !

பாராட்டுகளுக்கும், வாழ்த்துகளுக்கும் நன்றி தோழர்களே... தோழிகளே....

இந்தக் கவிதை வெறும் வார்த்தைகளில்லை. நானே உணர்ந்திருக்கிறேன். சுமார் 8 ஆண்டுகளுக்கு முன், நான் பணி நிமித்தமாக சென்னை சென்றிருந்தேன். எனது கல்லூரிக்கால நண்பன் அவனது அலுவலக நண்பர்களுடன் தங்கியிருந்தான். நானும் அவர்களோடு ஒட்டிக்கொண்டேன். (பணி- மூன்று மாதங்கள் மட்டும்) தஞ்சாவூரிலிருந்து ஒரு நண்பனும் அங்கே இருந்தான். ஒருநாள் ஊரில் கோவில் திருவிழா என்று சொல்லி குடும்பத்தார் அனைவருக்கும் புத்தாடை எடுக்கப் போகும்போது எங்களையும் அழைத்துச் சென்றான். அவனைத்தவிர அத்தனை பேருக்கும் புதிய துணிமணிகள் எடுத்தான். "மக்கா.. உனக்கு எடுக்கலியாடா?" என்றேன். "இல்லடா... நீ அன்னிக்கு போட்டுருந்தியே அந்த ஊதா கலர்ல கட்டம் போட்ட சட்டை. அதை குடுடா... நான் திருவிழா முடிஞ்சதும் குடுத்துடுறேன்" என்றான். புரிந்து போனது.... "அதுக்கென்னடா... தாராளமா கொண்டு போ" என்றேன்.

அவன் ஊருக்கு செல்லவேண்டிய நாளும் வந்தது. நான் பணி முடிந்து அறைக்குத் திரும்பினேன். தயங்கியபடியே என்னிடம் வந்து, " மக்கா... இன்னிக்கு தொழிற்சாலையிலிருந்து வரும்போது என்னுடைய செருப்பு அறுந்து விட்டது." தயங்கியபடியே சொன்னான். ஏற்கெனவே ஏழுமுறை தைக்கப்பட்டிருந்த அந்த செருப்பு, எட்டாம்முறையாக கிழிந்திருந்தது.

"சரி வாடா. ஊருக்குப் போகும்போது அப்படியே உனக்கு புது செருப்பு வாங்கிடுவோம்" என்றேன். பதறி மறுத்தவன்... "இதை ஊருக்கு போயிட்டு வந்து மறுபடியும் தைத்து போட்டுக்குவேன். ஊருக்கு மட்டும் உன்னோட செருப்பைத் தருவியா?" என்று தயங்கியபடியே கேட்டான். கனத்த இதயத்தோடு தலையாட்டினேன் நான். ஊரிலிருந்து திரும்பியதும் சொன்னபடியே செய்தான் அந்த நண்பன்.

அப்போது அந்த அறையில் இருந்தவர்களில் நான் ஒருவன் மட்டுமே சம்பளம் வாங்கிக்கொண்டிருந்தேன். மற்ற அத்தனை நண்பர்களும் (சொற்ப) ஊக்கத்தொகை பெறும் Apprentice ஆக இருந்தார்கள்.

மிக முக்கியமாக நான் நினைவு கூரவேண்டியது. "நான் அங்கே தங்கியிருந்த மூன்று மாதங்களுக்கும் அவர்கள் என்னிடம் வாடகை வாங்கவே இல்லை"...

ரொம்ப வருத்தமா தா இருக்கு நண்பரே.. இதனை கேட்கவே.. இப்படியும் வருமையில் இன்றும் நமக்கு தெரியாமல் எத்தனையோ உள்ளங்கள் ஒரு நேர சாப்பாட்டுக்கு வழி இல்லாமல் இருக்கிறார்களே.. அவர்களுக்கும் வாழ்வு பிறக்க வேண்டும்..

[You must be registered and logged in to see this image.]
--

உடுக்கை இழந்தவன் கை போல ஆங்கே
இடுக்கண் களைவதாம் நட்பு

என்ற வள்ளுவரின் வாக்குதான் ஞாபகம் வருகிறது
--