இரும்பு கம்பிகளின் மேல் தாமரை பூத்தால்..
படர்ந்த பூக்களின் இதழ்களை பிரித்து ஒரு விளக்கை சுற்றி படர்த்தினால்..
நான்கைந்து பட்டாம்பூச்சிகள் பறந்துவந்து – ஒரு பூ போல வட்டமாய் அமர்ந்துக்கொண்டால்..
நிலவின் ஒளியிலிருந்து பிரியும் வெளிச்சமாக சில தேவதைகள் நிலவை சுற்றி படுத்திருந்தால்…,

இதலாம் நிகழ்ந்தால் எத்தனை அழகாக இருக்குமோ அப்படி தான் இருந்தது சந்திரன் மேலிருந்து விழும் மெழுகு வர்த்திககாக மேலே நிமிர்ந்து பார்க்கையில் கண்ட காட்சி.

மேலே மாலைபொழுதானால் விளக்கணைத்தே இருக்கும் என்பதால், ஒருவேளை கீழே நாம் செய்வதை எல்லாம் மேலிருந்து பார்ப்பார்களோ என்ற ஒரு சந்தேகம் சந்திராவிற்கு வெகு நாளாய் இருந்தது. ஆனால் மேலே ஐந்து பெண்களும் கம்பி சுற்றி படுத்துக்கொண்டு அவனை இப்படி பார்ப்பார்கள் என்பதை இப்போது தான் நேரில் கண்டான். அந்நேரம் பார்த்து மின்சாரம் வேறு வந்து விளக்குகள் எல்லாம் எரிந்து தொலைக்குமா!!!!!!!

வெளிச்சம் பளிச்சென வத்ததுதான் தாமதம், அவனின் அதிர்ச்சியை மிதித்துக் கொண்டு எழுந்து எல்லோரும் ஒரு தேன்கூடு கலைந்தது போல அவரவர் தன் சால்வையை இழுத்து மேலே போட்டுக் கொண்டு இங்குமங்குமென ஓடுகிறார்கள். சந்திரன் சிரித்துக் கொண்டே வீட்டினுள் வந்துசொல்ல ‘எல்லோரும் ஒரே சிரிப்பும் சப்தமும் போட, பாபா மேலிருந்து இறங்கி வீட்டிற்குள் வருகிறார்.

பாபாவிடம் எல்லோரையும் அறிமுகப் படுத்தினான் சந்திரா. பாபா எல்லோரிடமும் மிக அன்பாக பேசி நலம் விசாரித்துவிட்டு எங்கிருந்து வருகிறீர்கள் என்ன வேலை செய்கிறீர்களென்றெல்லாம் கேட்டுவிட்டு சந்திரனை பற்றி அவர்களிடம் மிக பெருமையாக சொல்லிவிட்டுப் போனார். நேரம் சற்று கடந்ததும் எல்லோரும் உறங்கப் போயினர்.

என்னதான் உலகமே உறங்கிக் கொண்டிருந்தாலும் உறங்கா இதயங்கள் காதல் பச்சை குத்திக் கொண்டு உறக்கம் தொலைத்து அலையத் தானே செய்கிறது.

இங்கும் இரண்டு இதயங்கள் அப்படி உறக்கம் தொலைத்தான. இரவின் நிலா நகர்ந்து மேல் மாடியின் ஓரத்தில் நின்றது தான் தாமதம், மேல்வீட்டிலிருந்து எல்லோரும் மொட்டை மாடிக்கு வந்து படுக்க ஆயாத்தமானார்கள். ஆஷாவும் வந்து படுத்தாள்.

சிரித்து சில கதைகள் பேசி எல்லோரும் உறங்கிப் போக, ஆஷாவின் கண்களுக்குள் காதல் சந்திராவை விழுங்கிவிட்டு தவித்தது. ஆஷா புரண்டு படுத்தாள். சுவற்றிற்கு மேல் நிற்கும் நிலவினையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

முதலில் நிலா ஆஷாவை பார்தத்தா, அல்லது ஆஷா முதலில் நிலவை பார்த்தாளோ, தெரியவில்லை. இரண்டுபேரின் முகமும் வட்டமாய் பளிச்சிட்டது.

இரவின் காற்று வேறு சில்லென்று வீசி அவளின் காதுமடல் வருடி சென்றது. உடம்பெல்லாம் ஆர்மோன் ஊரும் ஒரு உணர்வு. காதல்; நரம்புவழி புகுந்து உடல் வறுக்க ஆஷா நெளிந்து புரண்டு படுத்தாள். தலையணை இழுத்து முகத்தருகே வைத்துக் கொள்ள தலையணை ஏனோ இன்று வாசமாக மனத்தது போல் இருக்க தலையை மேலே தூக்கி தலையணை பார்க்கிறாள்.. தலையணையில் சந்திராவின் சிரித்த முகம் அழகாக தெரிவதுபோல் ஒரு பிரம்மை ஏற்ப்பட்டது.

வகிடெடுத்த தலை குவிந்த உதடு, கவர்ந்திழுக்கும் நிறம். நெற்றி தொடும் முடி. நிதானித்த பேச்சு, அன்பு கூட்டும் பார்வை, எனை தாங்கும் உயரம்….. அஹா.. எத்தனை அழகு சந்திரா!!!!!!! தலையணைக்கு ஒரு முத்தமிட்டாள்.

தலையணையில் பட்ட முத்தத்தின் ஈரம் சந்திரனை தொட்டிருக்க வேண்டும். ஏதோ ஒரு பெண் முத்தம் கொடுத்துவிட்டு ஐயோ ஈரம ஒட்டிக் கொண்டதே வா தொடைத்து விடுகிறேன் என்றழைப்பதாய் அவனுக்கு ஒரு கனவு வேற வர, சிலிர்த்து எழுகிறான்…

“செல்வம்.. “

“…………..”

“என்னடா எல்லாம் தூங்கிட்டீங்களா…?”

“நான் தூங்கள சந்திரா.. என்னாச்சி?”

“ஒரு பொண்ணுடா சுந்தர்..”

“பொண்ணா!!!!!!!!!! எங்க?? எங்க?? “ ரமேஷ் துடித்து எழுந்துக் கொள்ள

அவன் கத்தியெழுந்த சப்தத்தில் ரபிக் மற்றும் செல்வமும் கூட எழுந்துக் கொள்ள..

“பொண்ணுன்னா நிஜமான பொண்ணு இல்லடா, கனவுடா மச்சி, ஒரு பொண்ணு கனவுல வந்தாடா”

“யாரு.. அந்த பொண்ணா?!!”

“எந்த பொண்ணு ?”

“அதான், நாங்க சொன்னோமே.., ஒரு பொண்ணு மேல இருந்து லூசு மாதிரி உன்னையே பார்க்குதுன்னு..”

“ச்சி போடா.., நான் இதுவரையும் எந்த பொண்ணையுமே ஒழுங்கா கூட பார்த்தது இல்ல. ஹினா தெரியும், அலியும் அவன் தம்பி அமீது தெரியும். அப்புறம் மம்மி பாப்பா.. அவ்வளவுதான்..வேற மேல யார் பேறு என்னன்னு எல்லாம் எந்த விவரமும் தெரியாது”

ஏன்.. அவுங்க தாத்தா பாட்டி அந்த பாட்டியோட அம்மாவ எல்லாம் தெரியாதா??????? ஆளப பாரு.. உனக்குன்னு வந்து மாட்டுதுங்க பாருடா..” ரபிக் சற்று குறும்பாய் சலித்துக் கொள்ள

“அப்போ சபினா சாஸ்மா ரேஷ்மானு நிறைய பொண்ணுங்க இருக்குன்னு சொன்னியே அதலாம்?” என்றான் ரமேஷ்.

“அதலாம் மம்மி மேலயிருந்து கத்தி கூப்பிடுவாங்க, அதை வைத்து தெரியும்.. ஆனா எது எது யார் யாருன்னுலாம் தெரியாது”

“எனக்கு ரெண்டு நாள் டைம் கொடு மச்சி நான் பக்கா விவரம சும்மா புட்டு புட்டு வைக்கிறேன் பார்..” ரமேஷ் சொல்ல

“நீ எதனா எக்குதப்பா பண்ணு, மவன உன்னை அடுத்த வண்டியில ஊருக்கு அனுப்பி விட்றேனா இல்லையா பாரு..”

“டேய் விடுங்கடா சும்மா!!!!!!! அவன் தான் சொல்றான்ல, நீ படு மச்சி” செல்வம் எழுந்து சொல்ல

“எல்லோரும் படுத்து சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் உறங்குகிறார்கள். சந்திரனுக்கு அந்த கனவு.. முத்தம்.. காதல்.. என எல்லாமே புதிதாக இருந்தாலும், அது ஒவ்வொன்றாக கூரையில் சுற்றும் பேன் காற்றோடு சேர்ந்து தரையில் இறங்கி அவனுக்குள் புகுந்து கொண்டது போல் இருந்தது..

“ரமெஸ்………”

“………………”

“ரமேசு……… தூங்கிட்டியாடா..”

“இல்லடா சந்திரா.. என்னடா திரும்ப கனவுல வந்தாளா அந்த பொண்ணு..”

“ச்ச ச்ச அதலாமில்ல நீ ஒரு பாட்டு பாடேன்..”

“நீ தான் என்ன திட்டுனல்ல!!!!!”

“மன்னிச்சிக்கடா மச்சி, நீ தாண்டா நம்ம செட்டுலையே ரொம்ப நல்ல நண்பன்.. “

“சரி சரி விடு.. அதுக்கேதுக்கு ஒரேடியா இப்புடி…”

“பாடுடா ரமேசு, தூக்கமே வரல, அம்மா பாபாவ எல்லாம் பார்க்கணும் போல இருக்கு, இதுல அந்த கனவு வேற, என்னவோ மனசு ஒரு மாதிரி இருக்குடா”

“என்ன பாட்டு பாடட்டும்”

“எதனா பாடு மச்சி”

“புதுபாட்டா இல்ல பழைய பாட்டு வேணுமா..”

“பழைய பாட்டும் இல்ல, புதுசும் வேணாம், ஒரு நடுத்தரமா பாடுடா “

“காதல் பாட்டா இல்ல குடும்ப பாட்டா?? “

“ஏன் சாமி பாட்டு பாடேன்.. ஏன்டா ரமேசு..” சந்திர செல்லாமாக கோபிக்க ரமேஷ் சிரித்துக் கொண்டே பாடினான்..

“கடல் காற்று முடிந்தவளே
காட்டு தீயாய் காமம் குடித்தவளே..,
வீட்டு தோட்ட நிலவே நீ
பேசும் போதை குரலே நீ..,
வாழும் சொர்க்க வரமே வா
என் கனவில் புகுந்த கவியே வா..,

ஊரெல்லாம் சுற்றித்திரிந்து முடித்த
ஒற்றை தெருவில் வந்தவளே..,
உலகத்தின் தூரத்தை – உன்
ஒரு பிரிவில் தந்தவளே – வா…
எனக்காய் பூக்கும் வசந்தத்தை
உனக்குள் தேடி தா.. தா.. “

அவன் பாட பாட அந்த கனவுப் பெண் நேரில் வந்து நின்று அவனோடு சேர்ந்து கைகோர்த்து ஆடுவது போல் இருந்தது.. சந்திராவிற்கு. கண்களை திறந்து பார்த்து விட்டு இன்னும் இறுக்கமாக மூடிக் கொண்டான்..

கனவு போல் அவள் வந்தாள்.. அவனை தொட்டாள், தோள் மீது சாய்ந்தாள்.. எங்கோ காற்றின் மீது நடந்தார்கள் இருவரும்..

“டேய் ரமேசு…………” செல்வா அழைத்தான்

“என்னடா செல்வா..”

“பாட்ட நிறுத்திட்டு தூங்குறியா?”

“சந்திரா தான்டா பாட சொன்னான்..”

“அவன் எப்பவோ.. தூங்கிட்டாண்டா”

“அடப்பாவி அவன்தான்டா பாட சொல்லி கேட்டான்..”

சந்திராவிற்கு அவர்கள் பேசிக் கொள்வதெல்லாம் எங்கோ யாரோ பேசுவது போல் கேட்டது. ஆனால் கண்களை திறக்க விரும்பவில்லை அவன். அவனின் இறுக்கமான கண்களுக்குள் அவள் தாவணி பறக்க ஆடினாள். அவனின் கைவிரல் பிடித்தவள் சுழன்று கொட்டும் அருவி போல் அவனை சுற்றி சுற்றி வாந்தாள். என் பெயர் ஆஷா என்றாள்..

திடுக்கென்றது சந்திராவிற்கு. கண்களை படக்கென திறக்கவும் பயம். இன்னும் அழுந்த மூடிக் கொண்டான்.. ஆஷா அவனருகே நெருங்கி , அவனின் கன்னம் தடவி காதுகளில் காதலை ஓதினால்.

ராகம் கடந்த பொழுதொன்றின் நுனியில் யாரோ பேசக் கேட்பது போல் அவளின் குரல் ஒரு அசரீரியாக வந்து ‘காதல் செய்யலையோ காதல்’ என்று கேட்டது. தனைமறந்து ரீங்கரித்த ‘பூ சுற்றும் வண்டின் ஓசை போல், அவனை சுற்றி வளைத்து தனக்குள் ஆக்கிக் கொண்ட ஒரு சங்கீதத்தின் சப்தம் ‘உள்ளே காதலாய் காதலாய் இசைக்கத் துவங்கியது.

அந்த இசை மெல்ல பிரவாகமெடுத்து காற்றெல்லாம் கலந்து.. ஆஷாவின் இதயக் கதவினை போய் மோதி இருக்கும் போல். அவளும் தனை மறந்து தன்னுள்ளே விழித்துக் கொண்டு தவித்தாள். மாடியின் சுவரெங்கும் எழுந்து தேவதைபோல் ஆடினாள்.

அவளின் ஆடலும் பாடலும் சந்திரனை மட்டுமென்ன விட்டாவைக்கும், இதோ.. ‘உள்ளே பல சூரியனை புகுத்தி.. காதலின் கடல்பொங்கி நிறைந்தவளாய் அவனோடு கனவில் மீண்டும் மீண்டும் கைகோர்த்தே திரிந்தாள்.

ஏதோ ஒரு புதிய இடம், ஏதோ ஒரு புதிய மொழி, ஏதோ ஒரு புதிய உணர்வு சந்திரனின் உடலெங்கும் தீயாய் பரவியது.

தீ நெருப்பின் மஞ்சள் நிறம் முகத்தில் ஜொலிக்க, இதோ ஆஷாவும் பாடுகிறாள்..

“வரமெல்லாம் நீயானாய்
கனவா கனமெல்லாம் என் நினைவானாய்..,
தேன்மலர் பூத்து தூக்கம் துறந்தேனே
உனை தொட்டு – எனை தொடும் காற்றிற்காய் என் உடல் திறந்தேனே..,
வந்து கதை கோடி சொல்வாயா
நம் காதல் ரதம் ஏறி சொர்க்க வாசல் திறப்பாயா..,
சுடும்தேகம் கடல்மூழ்கி முத்தாய் உன்னை எடுக்கிறதே
கடுந் தீ பொங்கி யுனை தின்ன; உடல்
பித்தாய் உனை யெஎண்ணிக் கிடக்கிறதே – கிடக்கிறதே!!”

அவள் பாடிக் கொண்டே வந்து மீண்டும் சந்திராவின் கனவில் முத்தமிட்டாள், முத்தத்தின் ஈரமவன் உடம்பெல்லாம் காதலாய் பரவி, அவளை கட்டிப் பிடித்துக் கொள்ள கட்டளையிட ‘தனைமறந்தவன் அவளை கட்டிப் பிடித்து முத்தமிடுவதாய் எண்ணி; அருகில் படுத்திருந்த செல்வத்தை முத்தமிட, அதுக்கு மேல சொன்னா சிரிப்பீங்க. அதுக்குள்ள

அவன் டேய் டேய்.. நான் செல்வாடா மச்சி, நான் அந்த பொண்ணு இல்லடா சந்திரா நான் செலாடா.. காப்பாத்துங்கடா காப்பாத்துங்கடா என்று கத்த, சுந்தர் எழுந்து சந்திராவை தட்டி விலக்கி விட —

“அச்சச்சோ கனவுடா செல்வா, மன்னிச்சிக்கடா, அதே பொண்ணு வந்து முத்தம் கொடுக்க சொன்னாடா..” என்று சந்திரா வழிய எல்லோரும் கின்டலும் சிரிப்புமாய் சற்று விலகி தூரமாய் படுத்து ஒருவழியாய் உறங்கினார்கள்.

ஆனால் ஆஷாவின் கனவு கலையவேயில்லை, வானத்திற்கும் பூமிக்கும் நடுவே ஒரு பந்தலிட்டு அதன் நடுவே சந்திராவோடு அமர்ந்து காவியம் பாடினாள் ஆஷா.

ஆஷா முதன் முதலில் சந்திராவை பார்த்ததே புகைப்படத்தில் தான். அவள் வேறு ஊரில் படிக்கச் சென்றிருக்க, இப்படி புதியதாய் ஒருவன் வந்திருப்பதாகவும், இப்படி இப்படி எல்லாம் அவன் இருப்பதாகவும், தங்கை என்றால் அவனுக்கு அத்தனை உயிர் என்று சொன்னதாகவும், யாரையும்……… ‘ஒரு பெண்களை கூட திரும்பியும் பார்ப்பதில்லை என்றும் சமைப்பதிலிருந்து வீட்டை அழகு படுத்துவதிலிருந்து, ஓவியம வரைவது பேசுவது பழகுவது அன்புகாட்டுவது பிறரை மதிப்பது பிறருக்கு உதவுவது என பல வகையில் சிறந்தவன் என்றும், மிக்க மிக்க உன்னை போலவே
இயற்கை ரசனை உள்ளவன் என்றும், பார்க்க மிக அழகானவன் என்றும், பார்த்தால் சொக்கிப் போவாய் அத்தனை அழகு அவன் என்றும், இங்கிருந்து பேசிய ரேஷ்மா சபினா எல்லாம் ஆளுக்கொரு பங்காக என்னென்னவோ சந்திராவை பற்றி தொலைபேசியில் புகழ்ந்து வைக்க, அங்கிருந்தே அரும்பியது அவனை பார்ப்பதற்கான ஆஷாவின் ஆர்வம்..

அதோடு நின்றாளா யென்றால் அதுவும் இல்லை, அவள் வரும் முன் அவன்வேறு ஊருக்கு சென்றுவிட, படிப்பு முடிந்து வீட்டிற்கு வந்ததும் முதல்வேலையாக அவன் தங்கியிருந்த அறைக்குள் ஓடி அவனுடைய புகைப்படம் பார்த்த போதே நிம்மதியானாள். நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் வீடு சுத்தம் செய்வதாக சொல்லி அவன் அறைக்கு சென்று அவன் புகைப்படத்தையே அடிக்கடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவன் பயன் படுத்தும் சோப்பு, பல்துலக்கும் பசை, என்ன பிரென்ட் பிரஸ்ஸு, என்னென்ன துணி வெச்சிருக்கான், பாத்திரங்களை எப்படி கவுத்திருக்கான், என்னென்ன புத்தகம் வைத்திருக்கிறான், என்ன சாமி கும்பிடுறான் என எல்லாவற்றையும் பார்த்து வைத்துக் கொண்டாள். அவன் விட்டு சென்ற ஒரு பழைய டைரி வேறு கிடைத்து விட, அவனின் அப்பா அம்மா தங்கைகள் மீது அவன் வைத்திருக்கும் அக்கறை முதல்கொண்டு ‘வேலைக்கு வர பட்ட துயரம் வரை , தன் தேசம் விட்டுவந்து தமிழரிங்கே படும் பாடு வரை என அவனை பற்றிய எல்லாவற்றையும் தெரிந்துக் கொண்டாள்.

இப்போது அவனை முதன் முதலாய் நேரில் கண்டதும், அவளுக்கு ஓடி சென்று அவன் மார்மீது சாய்ந்து நீயே நீயே எனக்கெல்லாம் என்று சொல்லவேண்டும் போல் இருந்தது.

மறைந்து மறைந்து நின்று அவனை மீண்டும் மீண்டும் பார்த்ததில், அவன் வருவானா வருவானா என்று எதிர்பார்த்திருந்ததில், நேரில் எப்படி இருப்பானோ என்று அவன் முகம் காண காத்திருந்து தவித்ததில், அவன் வந்தும் கூட யாரையுமே நிமிர்ந்தும் பார்க்காததில், இப்படியும் ஒருவன் இருக்கானே என்று இமை விரிந்த ஆச்சர்யத்தில் ‘ஆர்வமாய் மட்டுமிருந்த அவனின் மீதான ஆசை காதலாய் அவளுக்குள் கரைந்துபோனது..

இதோ அந்த காதல் துளிர்த்து, நிரம்பி, இதயத்தில் ஒரு மோக நெருப்பை கிளறி விட, அது மெல்ல எரிந்து எரிந்து ‘அவள் தூக்கத்தையும் தின்று தொலைக்க, திரும்பிப் பார்க்கிறாள்.. எல்லோரும் அருகருகே நன்றாக உறங்கிக் கொண்டிருக்கிருக்கிறார்கள்.

பக்கத்தில் படுத்திருந்த சபினாவை லேசாக தட்டிப்பார்த்தாள், அவள் அசரவில்லை. அடுத்துப் படுத்திருந்த ரேஷ்மாவை எட்டி தட்டிப்பார்த்தாள், ம்ஹூஹூம் அவளும் அசைய கூட இல்லை. ஹினாவை மெல்லிய குரலில் அழைத்தாள், அம்மா என்றாள்.. யாரும் அப்படி இப்படி கூட திரும்பவில்லை. பாபா தூரத்தில் குறட்டை விட்டு தூங்குவது தெரிந்தது, அலி அமீது எல்லாம் தூரமாக படுத்திருக்க மெல்ல ஒரு மலர் விரிவது போல் எழுந்து நின்றாள்.

தன் ஆடைகளை சரி செய்துக் கொண்டாள், முடியினை இழுத்து காதுகளில் சுற்றிக் கொண்டாள்.. உடம்பெல்லாம் தொட்டுப் பார்த்தாள். காதல் ஆளை கொன்றுதின்னும் மோகத் தீயாகப் பரவி, உடலெல்லாம் வெப்பம் எழுப்பி ஒரு முறுக்களை ஏற்றிவிட்டிருந்தது.அந்த முருக்களில் தனை மீறிய தைரியம் விஞ்சி நிற்க,

எழுந்து நடந்து படிக் கட்டில் இறங்கினாள். ஒரு சின்ன தயக்கம் எழுந்தது உள்ளே. இது சரியா என்று கேள்வி கேட்டது உள்ளே. சரி தான், மனதால் எனக்குள் நிறைந்து போனவனுக்கு என்னை அடையாள படுத்துவது சரி தான். இதை விட்டாள் இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் எனக்கு இப்படி ஒரு தைரியம் வராது. போ.. இப்பவே போ.. மனதில் நினைத்துக் கொண்டு நடந்தாள்.

நாளை ஒருவேளை சமுகம் இக் காதலை ஏற்காது போனால் என்ன செய்வாய்? உள்ளே கேள்வி எழுந்தது, சமுகத்தை தூக்கி எறிவேன், எனக்கு அவன் தான் முக்கியம் என்றது மனசாட்சி.

ஒருவேளை அவன் உன்னை பிடிக்கவில்லை என்று மறுத்து விட்டால்???? மீண்டும் கேள்வி கேட்டது மனசாட்சி. அக்கணமே உயிர் துறப்பேன். ஆனால் அவன் என்னை நேசிப்பான். நிச்சயம் நேசிப்பான். இது ஒரு பழைய பந்தம். அவன் என்னை ஒருக்காலும் மறுக்கமாட்டான். புத்தியை தாண்டி மனது அவளின் உணர்வுகளை நம்பியது.

சரி சீக்கிரம் போ.. யாரேனும் பார்க்கும் முன் போ.. மனசாட்சி.. துரிதப் படுத்த சற்று வேகமாய் இறங்கி படிக் கட்டிலிருந்து இறங்கும் முன் நின்று..

சரி.., அவன் தமிழாச்சே!!!!! எனக்கு தமிழ் தெரியாதே.., ஹிந்தியில் சொன்னால் புரிவானா..? ஹினா அவனுக்கு ஹிந்தியும் தெரியாதென்றாளே!!! அதனாலென்ன காதலுக்கென்ன மொழியா முக்கியம்? அவனுக்கு என்னை புரியும். ‘ம்.. நட.. இனி எதற்கும் யோசிக்காதே..’ மீண்டும் உறுதி பூண்டுக் கொண்டாள்..

இரண்டாம் மாடி இறங்கினாள்..

முதல் தளம் வந்தாள்..

கீழ்த்தளம் வந்து நின்று ஒருமுறை மேலே பார்த்துக் கொண்டாள்..

சந்திராவின் அறையை நெருங்கினாள்..

திறந்திருந்த கதவை தள்ளி உள்ளே சென்று ரபிக் தாண்டி.. செல்வம் தாண்டி.. ரமேஷ் தாண்டி…அவனருகே போய் நின்றாள்..

சந்திராவிற்கு மீண்டும் ஒரு கனவு.. அவள் வானத்திலிருந்து குதிக்கிறாள் அவனை காதலிக்கிறேன் என்கிறாள், காதல்செய் என்று சொல்லி கட்டிப் பிடிக்கிறாள்….

‘விடு விடு என்று அவன் துடிக்கும் தருணத்தை’ அந்த நெருக்கத்தில் வந்து நின்ற – அவளால் எழுந்த அவளின் பென்வாசம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் தின்கிறது..

விடு விடு என்று சொன்ன வார்த்தை அடங்கி அவள் நெருக்கத்திற்கு மயங்கினான்.. அவள் காதலிக்கிறாயா என்று கேட்க ஆம் என்றான்..

அவனருகில் நின்றிருந்த ஆஷா அவன் தோளில் தட்டி எழுப்பினாள்..

சந்திரா தன் கனவின் தவிப்பிலிருந்து மீளமுடியாமல் துடித்து யெழ, எதிரே அந்த தேவதை நின்றிருந்தாள்..

இருட்டை உடைக்கும் தங்கமாய் மின்னியது அவள் முகம். காற்றின் அழகாக, காற்றே அசைந்து நெளிந்து பறப்பதாக ‘அவள் கூந்தல் களைந்து பறந்து நெற்றியில் நிறைய, முத்து சிரிக்கும் கண்களால் அவனை உயிர் கூசச் செய்தாள் அவள்.

இது கூட கனவு தானா????!!! சுற்றி முற்றி பார்த்தான்.. செல்வா ரமேஷ் சுந்தர் ரபி எல்லோரும் படுத்திருந்தார்கள்

ஐயோ கனவில்லையே.. எல்லாம் நிஜமா!!!!!!!!!!??? பிறகு அவளெப்படி இங்கே?? கனவில் வந்தவள் நேரில் வருவாளா??!!!! இது சாத்தியமா??? புரியவில்லையே..

அவள் ஏதோ கிசுகிசுத்தாள். அவன் மீது கைவைத்து அவள் மீதும் கைவைத்து என்னவோ சொன்னாள்.. மூச்சு வாங்க முனுமுனுத்து ஏதோ பேசினாள்..

அவனுக்கு கனவை மீறிய ஒரு ‘உண்மையின் பதட்டம் மேவியது.. “நீங்க யாரு…??? ஏன் இந்த நேரத்துல இங்க..”

அவள் அவனிடம் சொன்னது மட்டுமல்ல, அவன் தமிழில் கேட்டது கூட அவளுக்கும் புரியவில்லை.. என்னசெய்வதென்றறியாது அவளையே ஆச்சர்யம் பொங்கப் பார்த்தான் சந்திரன்.

அவள் அவனின் ஆச்சர்யத்தை தன் அருகாமையின் நெருக்கத்தால் தகர்த்தாள். அவள் மேலும் நெருங்கியதும் அவன் திடுக்கிட்டு ஏதோ சொல்லவர அவன் வாயை தன் கை வைத்து பொத்தினாள்.

இருட்டை தன் கூரிய விழிகளால் தோற்கடித்து அவனையே ஆழமாக பார்த்தாள். அவனின் உதட்டின் மீது வைத்திருந்த அவள் கைவிரல்கள் அவனின் திகைப்பில் சுட்டிருக்கவேண்டும், உதட்டிலிருந்து வெடுக்கென கையெடுத்து ‘நீ ‘நான் என்று மீண்டும் ஏதோ சொன்னாள்..

அவன் என்னசெய்வதென்றறியாது அதிர்ச்சியுற்று என்னவோ சத்தமாய் சொல்ல, அவள் அவசரம் கூடி -

ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்!!!!!!!!!! என்று கைகாட்டி பேசாதே என்றாள்..

அவனின் மிக அருகில் சென்று ஒட்டியவாறு நின்றாள். அவளின் பெண் வாசம் சந்திராவின் உயிர்வரை பரவியிருக்க வேண்டும்.. அவனை ஆழமாக தொட்டிருக்கவேண்டும். உதட்டின் மேல் வைத்திருக்கும் அவளின் கைவிரல்களின் சூடு உள்ளே இருக்கும் கனவின் காதலை தட்டி எழுப்பி இருக்க வேண்டும்.., ஏதோ ஒரு ஜென்மத்தில் விட்ட ஒரு சொந்தத்தின் மீதியை இனி தொடர்வோம் என்று அவனுக்குள் மானசீகமாய் சொல்லியிருக்க வேண்டும்போல். சந்திரா முழு மௌனமானான்.

முடிவை எதையுமே எடுக்க முடியாத ஒரு தருணத்தில், மெல்லிய இருட்டில், இரண்டு இதயங்களும் காதலால் பளிச்சிட்டன..

அவள் மீண்டும் ஹிந்தி மொழியில் அவனை காதலிப்பதாய் கிசிகிசுத்தாள்..

அவனுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை என்றாலும் அவளின் தவிப்பு, அவளின் காதல், அவளின் ஏதோ ஒரு சொல்லத் தவிக்கும் தவிப்பு புரிந்தது..

உனக்கு புரியவே இல்லையா என்னை என்கிறாள்.. சந்திரா அதற்கும் அமைதியாகவே பார்க்க அவளுக்கு பதட்டம் மேலிட்டது, எங்கு இந்த சந்தர்ப்பம் விட்டால் இனி நம் காதலை நாம் இவனிடத்தில் சொல்லவே முடியாதோ என்றொரு பயம் வர, இது தான் தன் காதலை வெளிப் படுத்துவதற்கான சரியான சந்தர்ப்பம், இதை விட்டால் இப்படி ஒரு வாய்ப்போ தருனமோ மீண்டும் அமையவே அமையாதென்று எண்ணினாள்.

காதல் ஒருமுறை தான் பூக்கிறது. அது பூக்கும் முன்னரே உயிரில் வேர் விட்டுதான் துளிர்க்கிறது. எப்பொழுது இவனை காதலிக்க தயாரானேனோ அப்பொழுதே அவனுக்காய் என்னை முழுதுமாய் தந்தேன். இனி வாழ்வும் சாவும் இவனோடு மட்டுமே அன்றி வேறில்லை உறுதியாக தீர்மானித்துக் கொண்டாள். சந்திராவின் எந்த ஒரு விருப்பு வெறுப்பையும் அவள் நாடவில்லை, அவனின் சம்மதத்திற்கு கூட துளியும் காத்திருக்கவில்லை. அவள் காதலிக்கும் அவன் தன் காதலன் என்பதில் மட்டும் கொண்ட உறுதியோடு, தன் காதலை அவனுக்கு அப்பட்டமாய் தெரிவிக்கும் ஒரு எண்ணத்தோடு இன்னும் சற்று அவனை நெருங்கி “என்னை மன்னித்துவிடு என்று கேட்டுக் கொண்டு அவன் உதட்டோரம் நெருங்க..

அவனுக்கு சட்டென ஒன்றும் புரியாத நிலையில், ஒரு இனம் புரியாத உணர்வில் ஒரு வித பயத்தில் – அவளருகில் சென்று என்ன சொன்னாய் என்று ஏதோ பெயருக்கு கேட்க -

அவள் இங்குமங்கும் திரும்பி எல்லோரும் தூங்குகிறார்களா என்பதை உறுதி செய்துக் கொண்டு அவன் உதட்டோரம் நெருங்கி கீழுதடு பிடித்திழுத்து ஈரமாய் ஒரு முத்தத்தில் அவனை நனைத்தாள்.

முத்தத்தின் மீதியை சிரிப்பினால் சொல்லிவிட்டு ஒரு மலர் நடந்தது போல.. அருவி ஒன்று பாய்ந்து படிக் கட்டுகளில் ஏறி ஓடியது போல.. வான் நிலவு வாசலிலிறங்கி வந்து தன் உதட்டில் ஆயிரம் முத்தமிட்டதை போல ஒரே ஒரு முத்தத்தில் தன் காதலின் அழுத்தத்தை உயிர்வரை பதித்துவிட்டு அதோ மெல்ல நடந்துப் போகிறாள்… அவள்

அவளின் காலில் கட்டாத சலங்கை சந்திராவின் இதயமெல்லாம் ஜல் ஜல்லென்று குல்லுங்கியது. நாடி நரம்பெல்லாம் விர்ரென்று அந்த உதட்டில் பட்ட மின்சாரம் பாய்ந்து ஏற, உலகை மறக்கச் செய்தது அவளின் ஒற்றை முத்தம். எல்லாம் கடந்து ஒரு மோகினி வந்து அடித்துவிட்ட உணர்வில் செய்வதறியாது தவிக்கிறான் சந்திரா..

இரவு அவர்களின் காதலை சுமந்துக் கொண்டு காலத்தின் மீதேழுதப் போகும் ஒரு சோகக் கதைக்காய் தன் கண்களை மூடிக் கொண்டது…
————————————————வித்தியாசாகர்
விடியும் பொழுதில் காற்றின் ஓசை – தொடரும்..