இனி வேண்டாமே...!

by பிரேமலதா Thu May 12, 2011 3:55 pm

கூட்டிலிருக்கும் பறவைக்கு
கூடு ஒண்ணு வந்துச்சு!
வந்த கூடு வசந்தமுன்னு
சுற்றி நின்ன கூட்டமெல்லாம்
சுகமாக பறந்துச்சு!

வாழ்த்திப் போட்ட அட்சதை
வாய்க்கரிசி என்றுதான்
வந்த கூட்டம் அறியலை!
பறந்து திரிந்த பறவை நான்
பைத்தியம்தான் ஆகலை...
கண்டுவிட்ட கனவெல்லாம்
கைகூடி சிறக்கலை!

காகித மலரும் கூட
கையில் வந்து சேரலை!
கண்ணுக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம்
கானல் நீராய்ப் போனதே...
காவிரியும் கண்ணுக்குள்ள சேர்ந்ததே..

சிறகொடிந்த பறவை நான்
சிந்தை கெட்டுப் போனேனே...
நேசம் கொடுத்து சுகப்பட
யோகம் எதுவும் கிடைக்கலை!
சொல்லி அழுது சொந்தம் கொள்ள
பந்தம் எதுவும் எனக்கில்லை!

புரியாத புதிராக
பூமியும்தான் சுத்துது!
புரிஞ்சிருந்து பொழப்பு நடத்த
ஒரு பொழுதும் அமையலை!

ஈரமுள்ள இதயமெது
எங்கிருக்கு சொல்லுங்களேன்...
தீராத ஆசை ஒண்ணு
நெஞ்சுக்குள்ளே புதைஞ்சிருக்கு!
ஒரு நாளு ஒரு இரவு
கண்மூடி உறங்கத்தான் காத்திருக்கு!

வந்து இங்கு விழுமுன்னே
வாய்ப்பு ஒண்ணு கேட்டிருந்தால்
ஒருநாளில் செத்து விழுகும்
ஈசலோட விதியைத்தான்
வரமாக வாங்கியிருப்பேன்
அந்த ஈசனிடம்!

தினம்தோறும் செத்துப் பிழைக்கும்
இந்த ஜென்மம் இனி வேண்டாமே...!

ப்ரியமுடன்...
பிரேமலதா

//நேசம் கொடுத்து சுகப்பட
யோகம் எதுவும் கிடைக்கலை!
சொல்லி அழுது சொந்தம் கொள்ள
பந்தம் எதுவும் எனக்கில்லை!//

வருத்தம் நிறைந்த வரிகள் பிரேமலதா உணர்வு பூர்வமான வரிகளுக்கு பாராட்டுக்கள்