வாய்பேச முடியாததை - ஒரு
குறையாக நினைத்ததில்லை - என்றும்
பேசுவதை விட
மௌனமே மேலானது

ஊமை என்ற கேளியம்
ஊனம் என்ற கிண்டலும்
என் செவிகள் தாண்டி - மனம்
உள்ளே சென்றதில்லை

வாய்ப் பேசமுடியாமையை
ஒரு வரமாகவே நினைத்தேன்
வீன்ப் பேச்சுக்கள் , வெட்டி அரட்டைகள்
ஏதும் எனக்கு தெரியாது

நான் சொல்ல நினைப்பதை
ஒரு சிருப் புன்னகையும்
என் விரல் அசைவுகளும் சொல்லிவிடும்.
தினமும் மவ்ன விரதம் இருக்கும் - தேவதை நான்

மெளனம் ஒரு தவம்
மெளனம் ஒரு சாதனம்
மெளனம் ஒரு யாகம்
மெளனம் ஒரு வழிப்பாடு

முதல் முதலின்
நான் ஊனம் , நாம் ஊமை , நான் குறை உள்ளவள்
என்று எனக்கு தோண்றுகிறது

என்னை நினைத்து
முதன் முதலில் வருந்துகிறேன்
நான் ஏன் பிறந்தேன் - என்று
என்னையே நான் சபிக்கிறேன்

அழுகின்ற உன்னை
சமாதானப் படுத்த முடியாமல்
ஆறுதல் சொல்ல முடியாதவளாய்
கண்ணீர் மட்டும் சிந்தும் - மரமானேன்

என் மனதை புழியும்
உன் அழுகைக்கும் , உன் கண்ணீருக்கும்
என்னிடம் பதில் இல்லை
என் கண்ணீரே அதற்கு - சாட்சி

அம்மாவை மன்னித்துவிடு - மகனே
எனக்கு நான் தாலாட்டு பாடியதில்லை
ஒன்றுமே பேசியதில்லை
ஆ , ஊ , ம் அதற்க்கு மேல்
எனக்கொண்றும் பேசவும் முடியாது

அழுகிற உன்னை ஆறுதல் படுத்த
எனக்கொறு வழியும் கிடையாது
நான் ஒரு ஊமை , நான் ஒரு ஊனம்
என்னை மன்னித்து விடு



- கண்ணீருடன் -
ராஜா முகமது



( இது எல்ல குறையுடைய தாய்மார்களுக்கும் , பாததில் சமர்ப்பிக்கிறேன் )

--------------------------------------------------------------------------------
வாய்ப் பேச முடியாத ஒரு தாய் , தன் அழுகின்ற குழந்தையை சமாதானம் படுத்த முடியாமல் தவித்ததைப் பார்தப் பொழுது எனக்குள் தோன்றியக் கவிதை.[img][/img]

உணர்வுகள் வரிகளில்

மிக அழகாக இருக்கு கவிதை, ஆனா நிறைய எழுத்துப் பிழைகள் வருகிறது கொஞ்சம் கவனித்தால் இன்னும் அழகாகுமே...

மவ்னம் = மெளனம்
வாய்ப்பேச = வாய்பேச என்றுதான் வரும்
குறை உல்லவள் = குறை உள்ளவள்
மனதை புழியும் = பு அல்ல பி...

ஆருதல் = ஆறுதல்
தோண்ருகிறது = தோன்றுகிறது
அறட்டை = அரட்டை

திருத்தினால் அழகாக இருக்கும், எழுதும்போது அனைவருமே தவறுசெய்கிறோம்தான் அதில தப்பில்லை.

திருத்தம் செய்துள்ளேன் அக்கா