அன்புக்குரியவளே!

இதோ வந்துவிட்டேன்!



என்னை

வாசம் திருடிச் சென்ற

வாடைக்காற்றென்று

வசை பாடியவளே!



இதோ வந்துவிட்டேன்!



நம்

நேச நதிக்கு

கரைகளே அணைகளாகிவிடுமோ என்று

கண்கள் கலங்கியவளே!



இதோ வந்துவிட்டேன்!



எங்கே

அகத்தில் தேக்கிவைத்திருக்கும்

ஆசையெல்லாம் திரட்டி

ஒருமுறை

என் பெயரை உச்சரி!

எனக்கு மோட்சம் கிடைக்கட்டும்.....





வெள்ளை என்பது சமாதானம்

கறுப்பு என்பது போராகும்!

இரண்டையும் கண்களில் காட்டி

என்

இளமையை வதைப்பவளே!



எங்கே

ஒருமுறை என்னை

ஓரக்கண்ணால் பார்!

என் உயிரில் காய்ச்சல் அடிக்கட்டும்.......



அடி பைத்தியமே!

எது நம்மைப் பிரித்துவிட முடியும்?



மேகம் உரசியா

நிலவு தேய்ந்துவிடும்?



கால் நனைத்தா

கடல் வற்றிவிடும்?



பனித்துளி தெறித்தா

சூரியன் அணைந்துவிடும்?



அடி பைத்தியமே!

எது நம்மைப் பிரித்துவிட முடியும்?



உன்

உள்ளங்கை ரேகையடி நான்!

மிஞ்சி மிஞ்சி போனால்

எவ்வளவு தூரம் ஓட முடியும்?



என்ன கேட்டாய்?

"உன் துயரத்தில்

எனக்கும் பங்கு கொடு"



என்

துயரங்களைத் தாங்கத்

தோளில்லை என்றா

தோகையுனை நேசித்தேன்?



நான்

துயரத்தால்

துவண்டுபோகும்போதெல்லாம்

உன்

தோள்களில் சாய்ந்துகொள்ளத் தானடி

துடிக்கிறேன்....



பைத்தியமே!

இவனை நீ புரிந்துகொண்டது

இவ்வளவுதானா?



அடி

பொட்டு வைத்த

பூவே!



உன்னைப்

பன்னீரில் குளிப்பாட்டப்

பாவிநான் துடிக்கிறேன்.

நீயோ

என் கண்ணீரில் குளிக்க

ஏன் ஆசைப்படுகிறாய்?



மின்னல்களைப் பிணைத்துச் சங்கிலி செய்து

பிறைநிலவைத் தொட்டில் கட்டி

பூவுன்னைத் தாலாட்டப்

பித்தன்போல் புலம்புகிறவன் நான்...



மல்லிகைப் பூவினும்

மெல்லிய நின் தேகத்தில்

மஞ்சள் கிழங்கு பட்டால்

என்னாகுமோ என்று

எண்ணிக் கலங்குபவன் நான்....



என் சித்திரமே!

உனக்குச்

சந்திரனை உரசி

சந்தனம் பூசலாமா என்று

சிந்தித்துக்கொண்டிருப்பவன் நான்.....



உன்

கொலுசு மணிகளுக்கு

நட்சத்திரங்களைச் சேகரிக்க

நினைத்துக்கொண்டிருப்பவன் நான்...



காலம் நாளை

என் தலைக்குச் சூட்டவிருக்கும்

மகுடங்களை இளைத்து

உன்

காதுக்குத் தோடுகளாக்கக்

கனா கண்டுகொண்டிருப்பவன் நான்....



என் துயரங்கள்

தண்ணீர்க் குளமல்ல.

திராவகக் குளம்!



தாமரை நீ

தாங்கமாட்டாய்....



என்

மனமென்னும் மயானத்தை

மலர்வனமாக்கியவளே!



அதில்

உன்னையே எரிப்பதென்றால்

என்

உயிர் தாங்குமா?



இவனை நீ புரிந்துகொண்டது

இவ்வளவுதானா?



இதோ!

மீண்டும் வந்துவிட்டேன்!



எங்கே

எனக்கு

என்ன பரிசு தரப்போகிறாய்?



ஓ!

வெட்கமோ?

போதும் போதும்!



வராத வெட்கத்தை ஏன்

வம்புக்கிழுக்கிறாய்?

எங்கே

மண்ணின் புழுதியைக் கூட

மகரந்தமாய் மாற்றிவிடும்

உன்

மலர்ப்பாதங்களைக் கொடு

என் உள்ளங்கையில்

ஏந்திக்கொள்கிறேன்......



----------ரௌத்திரன்

மண்ணின் புழுதியைக் கூட
மகரந்தமாய் மாற்றிவிடும்
உன்
மலர்ப்பாதங்களைக் கொடு
என் உள்ளங்கையில்
ஏந்திக்கொள்கிறேன்
- அழகு... அழகு...

சற்றே இக்கவிதையை எடிட் செய்து இடுங்கள் ரௌத்திரன்.. வாசிக்கக் கடினமாக இருப்பதால் பின்னர் கருத்து இடுவேன்..!

திருத்தம் செய்துள்ளேன்