முதல் சந்திப்பு.....

by ரௌத்திரன் Sat Jan 12, 2013 1:27 am

சாலையோர மின்கம்பமாய்க்
காத்திருந்தேன்
கன்னியுன் வரவு பார்த்து.

ஒலிம்பிக்கில்
ஓடத் தொடங்கியவனின்
இருதயமாய்
இருமடங்கில் துடித்தது
அடி நெஞ்சு

வனிதை நீ
வந்து நின்றாய்

தங்கப் பதக்கத்தைத்
தட்டிவிட்டதுபோல்
துள்ளிய மனதை
மெல்ல அடக்கினேன்

நாணம்,நடுக்கம்,ஆனந்தம்
மூன்றுக்கும் மத்தியில்
மூச்சுத் திணறிய நீ

எங்கே
காக்க வைத்ததற்காய்க்
கோபிப்பேனோ என்று
மன்னிப்புக் கேட்டாய்.

ஓ!
தெய்வம்
தாமதமாய்த் தோன்றியபோதும்
தவசி கோபிப்பதில்லை கண்ணே!

"வா.....!" என்றேன்
உன் தோளணைத்து.

எனக்கென்ன?
தயக்கமே இல்லாமல்
தொட்டுவிட்டேன்.

உனக்குள் எத்தனையோ
உருவான பூகம்பங்கள்!

பூப்படைந்த போது
பரிட்சயம் இல்லாத வெட்கத்தில்
பரிதவித்ததுபோல்

அறிமுகம் இல்லாத
ஆனந்தத்தின் அடித்தளத்தில்
ஆன்மா உருகினாயோ?

சாலை கடந்து
மெல்ல நடந்தோம்
பூங்கா நோக்கி

சருகுகளையே பார்த்துப் பார்த்துச்
சலித்துக் கிடந்த பூங்கா
சற்றே உயிர்த்தது
பூ உன்னைப் பார்த்த
புளகத்தில்.....

உட்கார இடம்தேடி
ஒரு
மரத்தடி நிழலில்
மெல்ல அமர்ந்தோம்!

என்ன பேசுவது?
எதைப் பேசுவது?
எப்படிப் பேசுவது?
எதுவும் புரியாமல்
இருவரும் தவித்தோம்!

பேச வேண்டுமே என்று
உளறி வைத்தாய் நீ!

பதில் சொல்ல வேண்டுமே என்று
பிதற்றி வைத்தேன் நான்!

பேசத்தெரிந்த எனக்கும்
பேசத்தெரியாத உனக்கும்
பேதமற்றுப் போனது.

மீண்டும்
மௌனத்தின் கருப்பையில்
முடங்கினோம்

பணக்காரனின்
வருமான வரிபோல்
வர மறுத்தது
வார்த்தை...

பத்துநாள்
பட்டினி கிடந்தவன்
அமுதத்தைப் பார்ப்பதுபோல்
ஆசையாய்ப் பார்த்தேன் உன்னை.

முகத்தில் வந்து
மொய்த்த முடியை
விரல்கொண்டு மெல்ல
விலக்கியவன்
கடித்துவிடலாமா என்று
கன்னத்தையே பார்க்க...

"அச்சோ!
அப்படிப் பாக்காதீங்க
வெட்கமா இருக்கு...."

சுட்டெரிக்கும் கோடையில்
சொட்டிய மழைபோல்
சுகமாய்ச் சிணுங்கினாய்....

"இனியும் உற்றுப் பார்த்தல்
இங்கிதம் ஆகாது"

நாகரிகம் என்னை
நச்சரிக்க

உன் கையோடு
கைகோத்தேன்.

மீண்டும் நம்
காதலைப் போலவே
கனமான மௌனம்....

நீயோ
ஆயிரம் மொழிகளை
ஆர்வமாய்க் கற்றவன்
திடீர் ஊமையானதுபோல்
தவித்துக் கொண்டிருக்க

நானோ
உன்
செவியழகில்
சொக்கியபடி
கைவிரல் கொண்டு
காதணியில் குறும்பு புரிய

"மன்னவர் மகுடங்கள்
=====இறங்கின வெனவும்
பின்னெவர் உள்ளவர்
======பேசுக எனவும்
கண்ணன் கோவில்
=====மணியென இலங்கும்
சின்னஞ் சிறுச்செவித்
=====தோடுகள் அசையும்!"

மனசுக்குள் மொட்டுவிட்ட
மோகக் கவிதையை
உனக்கு உரைக்க
உதடு திறக்கையில்....

"சீய்ய்ய்ய்...
சும்மா தான் இருங்களேன்.."

வெட்கத்தில்
நீ தொலைய

வெட்கம் கெட்டு
நான் அலைய

விவஸ்தையற்ற நேரம்
விஷம் போல் ஏற

கேட்டே விட்டாய்
"கிளம்பட்டுமா?"

புறப்பட்டோம் இருவரும்!

புலம்பியது
பூங்கா!

சிரித்தது
சருகு!

பூங்கா மீண்டும்
சருகுக்குள்
சமாதியானது.

வேர்வை வழிய வழிய
விடைகொடுத்தனுப்ப
உன்னோடு நடக்கையில்

சாலை என்பதையும்
சட்டென்று மறந்து
துப்பட்டா கொண்டு
துடைத்தாய்

வேர்வையை மட்டுமல்ல
என் வாழ்வின்
ஒட்டுமொத்தக் கண்ணீரையும் சேர்த்து.....

(விரைவில் என் காதல் மனைவியாகவிருக்கும் "லலிதா"வுக்கு இது என் காதல் காணிக்கை)

----------------ரௌத்திரன்