வார்த்தைகளில் அன்பு காதிற்கு இனிமையாக இருக்கும். வாழ்க்கையில் அன்பு இதயத்திற்கு இதமாக இருக்கும்.

பனித்துளிகளை விரட்டியே தீர வேண்டும் என்று சூரிய புதல்வர்கள் பூமியை நோக்கி புறப்படும் நேரம், ஒவ்வொரு இரவும் ஒரு புதிய விடியலைச் சந்திக்கின்றது.

மகிழ்ச்சியும், துயரமும் யாரிடமும் அனுமதி கேட்டு வருவதில்லை. அவை தானாகவே வருகின்றன, பிறகு தானாகவே சென்றுவிடுகின்றன. நாம் மறுக்கும்போதுதான் அவை நம்மிடமே தங்கி விடுகின்றன.

உன்னுடைய குணநலன்கள் என்ற பாதை கரடுமுரடாக இருந்தால், வாழ்க்கை என்ற பேருந்து தடுமாறிக்கொண்டுதான் பயணம் செய்யும்.

ஒரே இதயத்தை வைத்துக்கொண்டுதான் பலரிடமும் பலவிதமாக பழகுகிறோம்.

கடவுள் ஒருவர்தான் இருக்க முடியும். ஒருவேளை நிறைய கடவுள்கள் இருந்திருந்தால், அவர்களுக்குள் சண்டை உருவாகி என்றோ உலகம் அழிந்திருக்கும்.

நீ மற்றவரிடம் பெறும் அன்பையும், நீ பிறருக்கு அளிக்கும் அன்பையும் ஒப்பிட்டு பார். அன்பு என்பதற்கு உண்மையான அர்த்தம் புரியும்.

நான் தவறும்போது மனிதன் என்பதை உணர்கின்றேன். நல்லவை செய்யும்போது இறைவனைப்போல் மாற முடியும் என்பதை உணர்கின்றேன்.

மகிழ்ச்சி என்ற சிறகுகள் நம்மிடம் இருந்தால், ஆகாயத்தைவிட உயரமாக நம்மால் பறக்க முடியும்.

உன்னை வெறுப்பவர்களை நீ அன்பு செய்கின்றாயோ இல்லையோ, ஆனால் உன்னை அன்பு செய்பவர்களை நீ மறந்தும்கூட அன்புசெய்ய மறப்பதில்லை. ஏனெனில், அன்பு அத்துனை வலிமைமிக்கது.

ஒருவன் நல்லவனாகவோ, கெட்டவனாகவோ மாறுவது பெரும்பாலும் அவன் வாழும் சூழ்நிலையைப் பொறுத்தே அமையும். ஏனெனில், தீவிரவாதியாகத்தான் மாறுவேன் என்று எந்த குழந்தையும் இந்த உலகில் பிறப்பதில்லை.

வாழ்க்கையில் ஒருமுறைகூட சிறித்ததே கிடையாது என்று யாராவது கூறமுடியும் என்றால், வாழ்க்கை துன்பம் மட்டுமே நிறைந்தது என்று ஏற்றுக் கொள்கிறேன்.

துன்பத்தின்போதும், தோல்வியின்போதும் நாம் இழக்க வேண்டியவை நம் கண்ணீரையே, நம் நம்பிக்கையை அல்ல.

மரத்தின் வேரைக் காணமுடியாததால், வேரே இல்லை என்று கூற முடியாது. அதுதான் மரத்திற்கு உயிரை அளிக்கின்றது. இறைவனை காண முடியாததால், இறைவனே இல்லை என்று கூற முடியாது. அவர்தான் அனைவருக்கும் வாழ்வை அளித்தவர்.