அமரர் கல்கி பற்றி அவரது மகள் ஆனந்தி, 
ஒரு கட்டுரையில் நினைவு கூர்கிறார்: 

என் மகள் கவுரி ஒன்பது மாத குழந்தையாக இருந்தபோது, 
அப்பா, சில நாட்கள் வெளியூர் செல்ல நேரிட்டது. அவள் 
ஒரு மாதக் குழந்தையாக இருக்கும்போதே, தன் மடியில் 
வைத்து, கை விரல்களையும், பாதங்களையும் தொட்டு 
மகிழ்வார். 

மடியில் போட்டு ஆட்டிக் கொண்டே, 'சின்னஞ் சிறு கிளியே...' 
பாடலை, கமாஸ் ராகத்தில் பாடுவார்.

பத்து நாட்களுக்கு பின், வெளியூரிலிருந்து அவர் திரும்பி வந்த
போது, குழந்தையை பார்க்க அவசரம் அவசரமாக மாடி ஏறி 
வந்தார். 

கவுரியை நான் இடுப்பில் துாக்கி வைத்திருந்தேன். வழக்கமாக 
அவரை பார்த்தவுடன், பரபரப்புடன் சிரித்துக் கொண்டே 
அவரிடம் தாவும் குழந்தை, அன்று அவரை பார்த்தபோது,
 சிரிக்கவோ, தாவவோ இல்லை. ஒருமுறை பார்த்து, முகத்தை 
கோணியபடி, என் தோள் மீது சாய்ந்து, விசும்பினாள். 

கையை நீட்டி, 'கவுரி கண்ணு...' என்று அவர் கூப்பிட்ட போதும் 
திரும்பிப் பார்க்கவே இல்லை.

எனக்கு மிகவும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. 'என்ன இது... 
10 நாட்களில் தாத்தாவை மறந்துட்டாளா... இத்தனை ஆவலோடு 
அவர் கூப்பிடும்போது, முகத்தை திருப்பிக்கிறாளே... 
அவருக்கு வருத்தமாக இருக்கப் போகிறதே...' என்று 
எண்ணினேன்.

ஆனால், குழந்தையின் உள்ளத்தை புரிந்து கொண்ட என் 
தந்தை, 'பார்த்தியா... என்னை, ஏன் விட்டுட்டு போனேன்னு 
கோவிச்சிண்டிருக்கா. எங்கிட்டே கோவம் அவளுக்கு...' என்று 
சொல்லி, அவள் கையை பிடித்து, 'எங்கிட்டே கோவமா கண்ணு..
. நான் தான் உன்னைப் பார்க்க பறந்து வந்துட்டேனே...' என்றதும், 
குழந்தை அவரிடம் தாவி, அவருடைய தோளில் முகத்தை 
புதைத்து விம்மியதும், கண்களில் கண்ணீர் ததும்ப, கவுரியை 
அணைத்து, 'நான் தான் வந்துட்டேனே... நான் தான் வந்துட்டேனே...' 
என்று திரும்பத் திரும்ப சொல்லி சமாதானப்படுத்தியதும், 
மறக்க முடியாத சம்பவம். 

எண்ணங்களை வெளியிடத் தெரியாத குழந்தையின் உள்ளத்தை 
அவர் புரிந்து கொண்டது, பசுமையான நினைவாக என் மனதில் 
நிலைத்து விட்டது! 
-
-----------------------------------

நடுத்தெரு நாராயணன்
வாரமலர்