இரண்டு சகோதரர்கள் தங்கள் நிலங்களின் இடையே முள் வேலியிட்டு, அவரவர்
பாகத்தைப் பிரித்துக் கொண்டனர். இரண்டுமே சமஅளவுடையவை. பச்சைப்பசேலென புல்
வளர்ந்திருந்தது.இந்த நிலங்களில் சில மாடுகள் மேய்ந்து கொண்டிருந்தன.
இரண்டு வயல்களிலுமே புல் போதுமான அளவுக்கு இருந்தாலும், அந்த மாடுகள்
தங்கள் கழுத்தை வேலியில் இருந்த துவாரத்துக்குள் நுழைத்து அடுத்த வயலில்
இருந்த புற்களை மேய்ந்தன. அவ்வாறு கழுத்தை நுழைத்து, புற்களைப் பிடுங்கி
சாப்பிடுவது கடினமாக இருந்தாலும் கூட, அந்தச் செயலைப் பிரியத்துடன் செய்தன.
அப்படி அவை புல்லைப் பறித்து தின்ற போது, திடீரென வேலி சரிந்தது.
மாடுகளின் தலை முள்ளில் மாட்டிக்கொண்டது. அவை அதில் இருந்து
விடுபடத்தெரியாமல் கதறின. அவற்றால் விடுபடவே முடியவில்லை. கடைசியாக
மாடுகளின் சொந்தக்காரர்கள் ஓடிவந்து, மிகுந்த சிரமத்தின் பேரில் அவற்றை
விடுவித்தனர். அந்த வலி பலநாட்களாக நீடித்தது.இந்த மாடுகளைப் போல, நமக்கு
இருக்கும் பொருட்களை விட்டுவிட்டு, நமக்கு இல்லாததைக் குறித்து
கவலைப்படுகிறோம். பெரிய காரியங்களை அடைய வேண்டுமென்று நினைப்பது தவறல்ல.
ஆனால், அடுத்தவருடைய புல்வெளியில் மேய்வது தவறு என்று எண்ண வேண்டும். ஒரு
மனிதன் தான் வசிக்கும் வீட்டை விட பெரிய வீடு, இப்போதைய வேலையை விட உயர்ந்த
வேலை, கார், பிறவசதிகளை அடைய விரும்பினால் இயேசுவை
நோக்கிப் பார்க்க வேண்டும். ஆனால், அவை கிடைக்கும்வரை இருப்பவற்றைக்
கொண்டு மகிழ்ச்சியுடன் வாழ வேண்டும். ""நீங்கள் பணஆசையில்லாதவராய் நடந்து,
உங்களுக்கு இருக்கிறவைகள் போதுமென்று எண்ணுங்கள்,'' என்ற பைபிள் வசனத்தை
நினைவில் கொள்ளுங்கள்.