குடும்பம்: பிராமி
இடம்: தென்னாசியா
காலம்: கி.பி 8 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து - தற்காலம் வரை

தமிழ் எழுத்துக்கள் கிரந்தா எழுத்துக்களில் இருந்து தோன்றியது. கிரந்தா மொழி தென்னாசியாவை சேர்ந்தது. சிறப்பம்சம் என்னவென்றால்: தமிழ் மொழி, தென்-இந்தியாவின் ஆதி மொழிகளில் ஒன்று ஆகும். முதலாம் நூற்றாண்டிற்கு முன்பு தென்னிந்திய மக்கள் கிரந்த எழுத்து முறைகளை பாவித்தார்கள். பிற்காலங்களில் அதிலிருந்து தழுவி தமிழ் எழுத்து உருவாகியது. தமிழ் மொழி திராவிட மொழிகளை சேர்ந்தது.
நன்றி தமிழ்கிறைஸ்ட்



கடைசி வரியிலுள்ள ஆறு எழுத்துக்களும் சமஸ்கிருதத்திலிருந்தும் அதனை அண்டிய எழுத்துக்களிலிருந்தும் .
எடுத்தது. ஒரு சில தமிழ் எழுத்துக்கள் வௌ;வேறு விதமான ஒலி-வடிவங்களையுடையது.
உதாரணம்:
க KA, GA ,HA
ச CHA, SA
த THA, DA
ப PA, BA

மொழிக்கு அழகைக் கொடுப்பது இலக்கணம். ஒரு மொழியை சரியாக எழுத, பேச மற்றும் படிக்க வகுத்துள்ள கோட்பாடுகளே இலக்கணமாகும், இது மொழிச் சிதைவை தவிற்க்கும்.

தோற்றம்: இலக்கணம் என்பது தோன்றியபின்னரே இலக்கியங்கள் மற்றும் நூல்கள் தோன்றின என்பது தவறான கருத்து. ஒரு மொழி நன்கு பலராலும் பயண்படுத்தப்பட்டபின்பே அந்த மொழிக்கு இலக்கணத்தின் முக்கியத்துவம் அதிகமாகும். அது போலவே தமிழ் மொழிக்கான இலக்கணமும், பல இலக்கியம் மற்றும் நூல்களின் தோற்றத்திற்க்குப் பிறகே தோன்றியது. மொழியின் முந்தய பேச்சு வழக்கு, எழுத்துப்படைப்புகள் அராயப்பட்டு உருவாக்கப்படும் கோட்பாடுகளே இலக்கணமாகும்.

எதற்க்கு? மனிதனின் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த உதவுவது மொழி மற்றும் செய்கை. ஒருவருடைய செய்கைக்கான காரணமும், மற்றவருடைய செய்கைக்கான காரணமும் வேறுபடலாம், அது போலவே மொழியிலும். இதன் காரணமாக ஒருவர் தனது உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் போது மற்றவர் வேறு விதமாக புரிந்துக்கொள்ள வாய்ப்பு உள்ளது, இந்த மொழி இடைவெளியை தவிற்க்க மொழிக்கு இலக்கணம் இன்றியமையாதது. மொழியை அறிந்து, பயண்படுத்திக்கொண்டிருப்பவருக்கே இலக்கணம் தேவைப்படும்போது, வேற்று மொழி அறிந்தவர்கள் புதிதாக மொழியை படிக்கும் போது இலக்கணம் மிக முக்கியமானதாக இருக்கிறது. பேச்சு வழக்கில் மொழி பல பரிமானங்கள் மேற்கொள்ளும், இதன் காரணமாக ஒரு சாரருக்கு அம்மொழி புரியாமல் போவதற்க்கு பல வாய்ப்புகள் உள்ளன, இருப்பினும் அம்மொழி எழுத்தில் ஒரு பரிமானத்தில் மட்டுமே நிற்க்கும் தன்மை. இதற்க்கு காரணம் மொழியின் இலக்கணம் மட்டுமே.

கட்டாயமா? இலக்கணத்தை அப்படியே பின்பற்றவேண்டியதில்லை. இலக்கணம் என்பது வழிகாட்டி, வழிகாட்டியின் கருத்துகளை ஏற்று நம் தேவைகளை உணர்ந்து பயணத்தைத் தொடரலாம். இலக்கணத்தில் இருந்து முழுமையாக விலகாமல் நம் தேவைக்கேற்ப்ப இலக்கணத்தையொட்டி செல்லுதல் நன்மை. இலக்கணம் என்பது ஒருமுறை இயற்றப்பட்ட சட்டம் அல்ல, காலப்போக்கில் சூழ்நிலைகளுக்கு ஏற்றவாரு அம்மொழியின் அறிஞர்களால் மற்றியமைக்கப்படும்.

தமிழ் இலக்கணம்: தமிழ் இயற்றமிழ், இசைத்தமிழ் மற்றும் நாடகத் தமிழ் என மூன்று பாகுபாடுகளை உடையது. இவையே முத்தமிழ் என போற்றபட காரணமாக விளங்குகிறது. அகத்தியம், முத்தமிழுக்க்கும் உரிய இலக்கண நூல் என நம் முன்னோர் கூறுவர். முத்தமிழுக்கும் இலக்கணம் இருப்பினும், பொதுவாக தமிழ் இலக்கணம் என்பது இயற்றமிழ் இலக்கணத்தைக் குறிக்கிறது. இயற்றமிழ் என்பது செய்யுள் மற்றும் உரைநடையின் உள்ளடக்கமாகும். தொல்காப்பியம் இயற்றமிழின் முதல் இலக்கண நூலாகும்.

பிரிவுகள்: தமிழிலக்கணம், அறிஞர்களின் பார்வையில் பல பிரிவுகளாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளன.
மூன்று இலக்கணம்: எழுத்து, சொல் மற்றும் பொருள்.
ஐந்திலக்கணம்: எழுத்து, சொல், பொருள், அணி மற்றும் யாப்பு.
ஆறு இலக்கணம்: எழுத்து, சொல், அகப்பொருள், புறப்பொருள், அணி மற்றும் யாப்பு.
ஏழு இலக்கணம்: எழுத்து, சொல், பொருள், அணி, யாப்பு, செய்யுளிலக்கணம் மற்றும் பாட்டியலிலக்கணம்.

தமிழ் எழுத்துக்கள்

உயிரெழுத்து: அ, ஆ - இவை வேறோர் எழுத்தின் உதவியில்லாமல் தாமே இயங்குகின்றன. மனித உடலுக்கு உயிர் எத்தனை முக்கியமோ அதுபோலவே இயங்கும் அ, ஆ முதலிய பன்னிரண்டு எழுத்துக்களும் உயிரெழுத்துக்கள் எனப்படும்.
அ, ஆ, இ, ஈ, உ, ஊ, எ, ஏ, ஐ, ஒ, ஓ, ஔ - உயிர் எழுத்துக்கள் 12

மெய்யெழுத்து: க், ங் - 'இக்', 'இங்' என உச்சரிக்கப்படும் 'க்' என்னும் எழுத்தை உச்சரிக்க உயிரெழுத்தின் உதவி தேவைப்படுகிறது. நமது மெய் (உடம்பு) இயங்குவதற்கு உயிர் தேவைப்படுவது போல 'க்' முதலிய எழுத்துக்களை உச்சரிக்க உயிர் எழுத்துக்கள் தேவைப்படுகின்றன. ஆதலால் 'க்' முதலிய பதினெட்டு எழுத்துக்களும் மெய்யெழுத்துக்கள் என்று சொல்லப்படும்.
க், ங், ச், ஞ், ட், ண், த், ந், ப், ம், ய், ர், ல், வ், ழ், ள், ற், ன் - மெய்யெழுத்துக்கள் 18.

உயிர்மெய் எழுத்து: க என்னும் எழுத்தில் 'க்' என்னும் ஒலியும் 'அ' என்னும் ஒலியும் சேர்ந்திருக்கின்றன. அதாவது க(க்+ அ) - 'க்' என்னும் மெய்யும் 'அ' என்னும் உயிரும் கூடிப் பிறந்த எழுத்தாகிறது. இவ்வாறு பன்னிரண்டு உயிர் எழுத்துக்களும் பதினெட்டு மெய் எழுத்துக்களுடன் சேர்வதால் (18 x 12) 216 உயிர் மெய் எழுத்துக்கள் பிறக்கின்றன.
க, கா, கி, கீ, கு, கூ, கெ, கே, கை, கொ, கோ, கௌ - 12 இவ்வாறு உண்டாகும் உயிர் எழுத்துக்கள் 216.

ஆய்த எழுத்து: 'ஃ' இங்ஙனம் மூன்று புள்ளி வடிவமாக இருப்பது ஆய்த எழுத்து. இது அஃது இஃது எஃது என்றாற் போலச் சொல்லின் இடையில் வரும்.



குறில்: அ, இ, உ, எ, ஒ என்னும் ஐந்தும் குறுகிய ஓசையுடையவை. ஆதலால் இவை குறில் எனப்படும்.

நெடில்: ஆ, ஈ, ஊ, ஏ, ஐ, ஓ, ஔ என்னும் எழுத்துக்களும் நீண்ட ஓசையுடையவை. ஆதலால் இவை நெடில் எனப்படும்.

வல்லினம்: க், ச், ட், த், ப், ற் என்னும் ஆறும் வலிய ஓசையுடையவை, ஆதலால் இவை வல்லினம் எனப்படும்.

மெல்லினம்: ங், ஞ், ண், ந், ம், ன் என்னும் ஆறு எழுத்துக்களும் மெலிந்த ஓசையுடையவை, ஆதலால் இவை மெல்லினம் எனப்படும்.

இடையினம்: ய், ர், ல், வ், ழ், ள் என்னும் ஆறும் இடைத்தர ஓசையுடையவை, ஆதலால் இவை இடையினம் எனப்படும்.

ஆ (பசு), வீடு, வண்டு - இங்ஙனம் ஓர் எழுத்துத் தனித்தோ இரண்டு முதலிய எழுத்துக்கள் தொடர்ந்தோ ஒரு பொருளைத் தெரிவிப்பது சொல் எனப்படும்.

பெயர்ச் சொல்: ஆ, வீடு, வண்டு - இவற்றுள் ஒவ்வொன்றும் ஒன்றன் பெயரைக் குறிக்கும் சொல்லாதலால் பெயர்ச் சொல் எனப்படும்.

வினைச்சொல்: கண்டான், கண்டு, கண்ட - இவ்வாறு ஒன்றன் வினையைக் குறிக்கும் சொல் வினைச்சொல் எனப்படும்.

திணை: உலகத்து உயிர்களுள் விலங்கு, பறவை, நீர்வாழ்வன, ஊர்வன என்றும் உயிர்களைவிட மனிதன் பேராற்றல் படைத்தவனாக இருக்கின்றான். எனவே, மனிதன் மற்ற உயிர்களைவிட மேலானவனாகின்றான். இவ்வாறே நம் கண்ணுக்குத் தெரியாத தேவரும் நரகரும் உயர்ந்தவர் என்று நூல்கள் கூறுகின்றன. ஆகவே மக்கள், தேவர், நரகர் என்னும் முத்திறத்தாரும் ஏனைய உயிர்களை நோக்க உயர் ஒழுக்கம் (உயர்திணை) உடையவர் என்றும் மற்ற உயிர்கள் உயர்வு அல்லாத ஒழுக்கம் (அல் + திணை) உடையன என்றும் நம் முன்னோர் பிரித்துக் கூறினர். இப்பிரிப்பு இன்றளவும் இலக்கணத்தில் கூறப்படுகிறது.
உயர்திணை: மக்கள், தேவர், நரகர்.
அஃறிணை: பிற உயிர் உள்ளனவும் இல்லனவும்.



பால்:
பால் பிரிவுகள்: ஆண்பால், பெண்பால், பலர்பால், ஒன்றன் பால் மற்றும் பலவின்பால்.
உயர்திணை பால்கள்
ஆண்பால்: கண்ணன், பாண்டியன், பையன்.
பெண்பால்: கண்ணகி, அரசி, பெண்.
பலர்பால்: அரசர்கள், மக்கள், பெண்கள்.
அஃறிணை பால்கள்
ஒன்றன் பால்: பசு, கிளி, பாம்பு, தவளை, மலை, மரம்.
பலவின்பால்: பசுக்கள், கிளிகள், பாம்புகள், தவளைகள், மலைகள், மரங்கள்.



எண்: பொருள்களின் எண்ணிக்கை. ஒன்றைக் குறிப்பது ஒருமை, ஒன்றுக்கு மேற்பட்டவற்றைக் குறிப்பது பன்மை.
ஒருமை எண்: கந்தன், கற்பகம், மாடு, நான், நீ, அவன், அவள், அது.
பன்மை எண்: பெண்கள், பிள்ளைகள், மாடுகள், நாம், நீர், அவர்கள், அவை.



இடம்:
தன்மை இடம்: ஒரு வாக்கியத்தில் பேசுபவரைக் குறிப்பது தன்மை இடம்.
முன்னிலை இடம்: ஒரு வாக்கியத்தில் கேட்பவரைக் குறிப்பது முன்னிலை இடம்.
படர்க்கை இடம்: ஒரு வாக்கியத்தில் பேசப்படுபவரைக் குறிப்பது படர்க்கை இடம்.



வேற்றுமை: வேற்றுமை எட்டு வகைப்படும்.
முதல் வேற்றுமை: இயல்பான பெயர். கண்ணன் வந்தான்.
இரண்டாம் வேற்றுமை: ஐ - இரண்டாம் வேற்றுமை உருபு. கண்ணனைக் கண்டேன்.
மூன்றாம் வேற்றுமை: ஆல், ஓடு, உடன் - மூன்றாம் உருபுகள். கண்ணனால் அழைக்கப்பட்டேன். கண்ணனோடு சென்றேன். கண்ணனுடன் வந்தேன்.
நான்காம் வேற்றுமை: கு - நான்காம் வேற்றுமை உருபு. கண்ணனுக்குத் திருமணம்.
ஐந்தாம் வேற்றுமை: இல், நின்று, இருந்து - ஐந்தாம் வேற்றுமை உருபுகள். கண்ணனில் கந்தன் பெரியவன். கண்ணன் வீட்டினின்று சென்றான். கண்ணன் மரத்திலிருந்து இறங்கினான்.
ஆறாம் வேற்றுமை: அது, உடைய - ஆறாம் வேற்றுமை உருபுகள். இது கண்ணனது பை. இவை கண்ணனுடைய பைகள்.
ஏழாம் வேற்றுமை: இல், இடம், கண் - ஏழாம் வேற்றுமை உருபுகள். பையில் பணம் இருக்கிறது. கண்ணனிடம் கத்தி இருக்கிறது. வீட்டின் கண் விருந்தினர் இருக்கின்றனர்.
விளி வேற்றுமை: பெயர் கூறி ஒருவனை அழைத்தலே எட்டாம் வேற்றுமை எனப்படும். அழைத்தல் - விளித்தல். இது விளி வேற்றுமை என்றும் சொல்லப்படும்.



நன்றி தமிழ் கிறைஸ்ட்

தமிழுக்கு ஓர் அகராதி கொடுத்து புகழ் பெற்று விட்டீர் !

வாழ்த்துக்கள் நண்பா ... தொடரட்டும் உங்கள் அரும்பணி ./...