நோபெல் பரிசு பெற்ற ஒரு இந்திய விஞ்ஞானியைப் பற்றி உங்களுக்குச்
சொல்லப்போகிறேன். அவர் யார் தெரியுமா? அவர்தான் சர். சந்திரசேகர
வெங்கடராமன் (சர் சி.வி. இராமன்).

இராமன் 1888-ஆம் வருடம் திருச்சிராப்பள்ளியில் பிறந்தார். இவரது தந்தை
சந்திரசேகரய்யர். தாயார் பார்வதி அம்மையார். தஞ்சைக்கருகிலுள்ள
புரசைக்குடியைச் சேர்ந்தவர்.

1892-ஆம் ஆண்டு விசாகப்பட்டினம் இந்துக் கல்லூரியில் பௌதிக போதக ஆசிரியராக
சந்திரசேகரய்யர் பணியேற்று, குடும்பத்துடன் விசாகப்பட்டினத்தில்
குடியேறினார்.

இளைமையிலிருந்தே இராமன், பௌதிகம், கணிதம், இலக்கியம் இவற்றில் சிறந்து விளங்கினார். சங்கீதத்திலும் அவருக்கு அதிக விருப்பம் உண்டு.

இராமன் பதின்மூன்றாவது வயதில் எஃப்.ஏ. (இப்போதைய ப்ளஸ் 2) தேர்ச்சி
அடைந்து, பி.ஏ. படிப்பதற்காக சென்னை வந்தார். பௌதிகத்தை முதன்மையான
பாடமாகக் கொண்டு ராஜதானிக் கல்லூரியில் மாணாக்கரானார்.
1904ல் எம்.ஏ. வகுப்பில் சேர்ந்தார். இராலி ப்ரபு (Lord Rayleigh), ஹெம்
ஹோல்ட்ஸ் (Helm holtz) இவர்கள் இயற்றிய பௌதிக விஷயங்களை எளிதில்
கற்றுணந்தார்.

ஒரு நாள் இவர் நண்பர் அப்பா ராவ் பரிசோதனை செய்தபோது ஒரு கிரியை தவறாக
செயல்பட்டது. ஏன் அப்படி ஆயிற்று என்று புரியாமல் தன் ஆசிரியர் "ஜோன்ஸ்"
என்பவரிடம் கூறினார். ஆசிரியர் பதில் ஒன்றும் கூறவில்லை. ஆனால் திரு இராமன்
அது எதனால் என்று ஆராய்ந்து, அப்படி ஏற்படாமல் இருக்க வழியும் வகுத்து,
ஒரு ஆய்வுக் கட்டுரையும் எழுதினார். திரு ஜோன்ஸ் அவர்களிடம் தந்து "பிழை
திருத்தித் தாருங்கள், பத்திரிகைக்கு அனுப்பலாம் என்று இருக்கிறேன்
என்றார்.

திரு ஜோன்ஸ் இராமனின் ஆராய்ச்சிக் கட்டுரையைப் படிக்காமல்
வைத்துவிட்டார். இதை அறிந்த இராமன் ஆசிரியரிடம் இருந்து திரும்பப் பெற்று
அந்தக் கட்டுரையை இலண்டலில் உள்ள ஒரு சிறந்த விஞ்ஞானப் பத்திரிகையின்
ஆசிரியருக்கு அனுப்பினார். அந்தக் கட்டுரையை அவர்கள் பிரசுரித்தனர்.

கட்டுரை வெளிவந்த பத்திரிகையை, இராமன் ஆசிரியர் ஜோன்ஸிடம் காண்பித்தார்.
ஆசிரியர், தனக்குத் தெரியாமல் அனுப்பப்பட்டு, அது பிரசுரமாகி இருப்பதைப்
பார்த்து முகம் சுளித்தாலும் பிறகு இராமனைப் பாராட்டினார்.
இதன் பிறகு எம்.ஏ. படித்துக்கொண்டிருக்குபோதே இராமனை இங்கிலாந்துக்கு
அனுப்ப வேண்டிய ஏற்பாடுகளை ஜோன்ஸ் செய்தார். ஆனால், மருத்துவ நிபுணர்கள்
அயல் நாட்டில் வாழ இன்றியமையாத தேக நிலையை இச்சிறுவன் பெறவில்லை என்று
முடிவு செய்த்ததால் இவர் இங்கிலாந்து செல்ல முடியவில்லை.

1907-ஆம் ஆண்டு எம்.ஏ. பரிட்சையில் முதல் வகுப்பில் தேறிய ஒரே மாணாக்கர்
இவர்தான்.
இதனிடையில் எஃப்.சி.எஸ். பரிட்சையும் எழுதி முதல்வராகத் தேறினார்.
அப்பொழுது இவருக்கு வயது 19. அந்த வயதில் டெபுடி அகௌண்டண்டு ஜெனரலாகப்
பதிவு எற்றவர் இராமனே ஆவார்.

1907 முதல் 1917 வரை அரசாங்கத்தில் வேலை பார்த்து வந்தார். அகௌண்டெண்டு ஜெனெரல் பதவியும் வகித்தார்.

இராமன் 1907-ஆம் ஆண்டில் வேலை பார்பதற்காக கொல்கத்தா சென்ற போதும், இவர் மனம் பௌதிகத்திலேயே கண்ணாயிருந்தது.

பௌதிகத்தில் ஆர்வம் கொண்ட இராமனுக்கு, கொல்கத்தாவில் கண்ணில் பட்டது,
"இந்தியாவின் விஞ்ஞான அபிவிருத்தி சங்கம்" என்ற பெயர்ப் பலகை. உடனே அதில்
அங்கத்தினராக சேர்ந்துவிட்டார். நாளடைவில் அவருக்கு அமிருதலால் சர்கார்
சங்கத்தின் காரியதரிசி, கொல்கத்தா ச்ர்வகலாசாலையின் உப நிர்வாகத் தலைவர்
அஷுடோஷ் முகர்ஜி, பேரறிஞரான சர் குருதாஸ் பானர்ஜி இவர்கள் அறிமுகமானார்கள்.
இவர்கள் யாவரும் இராமன்பால் மிக அன்பு கொண்டிருந்தனர். சங்கம் இராமனை
வளர்த்துத் தானும் வளர்ந்தது.
மூன்று ஆண்டுகளில் இராமன் பௌதிகத்தில் பல ஆராய்ச்சியுரைகளை வெளியிட்டார்.

1910 ம் ஆண்டு இரங்கூனுக்கு மாற்றப்பட்டார். இரங்கூனுக்கு இவர் சென்ற சில
நாளைக்குள் இவர் தந்தையார் இறந்துவிட்டார். அதனால் ஆறு மாதம் ஓய்வு
எடுத்துக்கொண்டு சென்னை வந்து சேர்ந்தார். ஓய்வுக் காலம் முடிந்ததும்
நாக்பூருக்கு மாற்றப்பட்டு, அங்கிருந்து அகௌண்டண்டு ஜெனரலாகப் பதவி உயர்வு
பெற்று, கொல்கத்தாவிற்கு மாற்றப்பட்டார். இராமனின் உள்ளம் பூரித்தது.
விஞ்ஞான சங்கமும் இவரை வரவேற்றது.

1914ஆம் ஆண்டு உலக சரித்திரத்திலேயே ஒரு முக்கியமான ஆண்டு. கொல்கத்தா சர்வ
கலாசாலைக்கு இறக்கை முளைத்தது. தாரநாத் பாலிட் என்பவரும் ராஷ் பிகாரி கோஷ்
என்பவரும் நிதி உதவி செய்தனர். சர்வ கலாசாலையில் ஆராய்ச்சி நிகழ்த்தத்
தக்கதான "விஞ்ஞானக் கல்லூரியும் ஏற்பட்டது. அகௌண்டண்டு பதவியை விட்டு,
விஞ்ஞானக் கல்லூரியில் தலைமை ஸ்தானத்தை இராமன் ஏற்றார்.

இராமனின் ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் வெளிவந்த வண்ணமாய் இருந்தன. பேரும்
புகழும் இராமனை நாடின. 1921ஆம் ஆண்டில் கொல்கத்தா சர்வ கலாசாலை இவருக்குப்
பேராசிரியர் பட்டமளித்தது. 1924ல் இலண்டனிலுள்ள 'ராயல் சங்கம்" (Royal
Society London) இவரைத் தோழராக ( Fellow) தேர்ந்தெடுத்தது. மேலை
நாடுகளிலிருந்து இவர் சொற்பொழிவு ஆற்ற அழைப்புகள் வந்தன. இராமனின்
வெளிநாட்டுச் சுற்றுப்பயணம் 1924-ல் ஆரம்பித்தது.

முதலில் இலண்டனுக்கும், பிறகு கனடாவிற்கும் சென்றார். அமெரிக்காவிலேயே
முதன்மை பெற்ற இராபெர்ட் ஆண்ட்ரூ மில்லிகன், பாஸ்டேணாவில் (Pasadena)
இருந்த தன்னுடைய ஆராய்ச்சிக் கழகத்திற்கு வந்து சொற்பொழிவு ஆற்ற இராமனை
அழைத்தார். மில்லிகனின் ஆராய்ச்சிக் கழகம் மிகவும் பேர் பெற்றதாகும்.
இராமன் கனடாவிலிருந்து புறப்பட்டு, அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு, நார்வே, ஸ்வீடன்,
டென்மார்க், ஜெர்மனி, ஃப்ரான்ஸ் பல தேசங்களுக்குச் சென்றார். ஆங்காங்கே
நடந்த " விஞ்ஞானப் புலவர் மகாநாடு"களின் விவாதங்களிலெல்லாம் இராமன்
தலைசிறந்து விள்ங்கினார். இது காரணமாக நோபெல் பரிசு பெற்ற பல பேரரிஞர்களின்
நன்மதிப்பைப் பெற்றார்.

"இராமன் நிகழ்ச்சி" (Raman effect) என்னும் நூதனத்தைக் கண்டுபிடித்ததற்காக
சி.வி. இராமன் 1930ஆம் ஆண்டு நோபெல் பரிசு அளிக்கப்பட்டார்.

இந்தக் கண்டுபிடிப்பு இரசாயன ஆராய்ச்சிக்கே ஒரு பெரிய ஊன்று கோலாகும்.
எவ்வாறெனில் குறித்த பண்புகளையுடைய ஒரே வகை கிரணங்களினால் ஏற்பட்ட குறித்த
மாறுபாட்டைக் கொண்டு திராவகத்திலுள்ள கூட்டணு எத்தகைய அமைப்பைப்
பெற்றுள்ளது என்பதைக் கண்டறிய முடியும். இது காரணம் பற்றியே "இராமன்
நிகழ்ச்சி" உலகெங்கும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியது.

"இராமன் நிகழ்ச்சியைப் பற்றி மேலை நாடுகளில் மட்டும் 1700 ஆராய்ச்கி
உரைகளுக்கும் அதிகமாக வெளிவந்திருக்கின்றன என்பதே அது பௌதிகத்தின் பெரு
நிகழ்ச்சிகளில் ஒன்றாகும் என்பதனை அறிவிக்கும்.

வாயுப் பொருள்களின் காந்த சக்தி; கீத வாத்தியங்களின் தொனித் தத்துவம்;
செவிக்கெட்டாத தொனி விளக்கம் முதலிய பல துறைகளில் இவர் விசேஷ ஆராய்ச்சிகளை
வெளியிட்டிருக்கின்றார்.

அறிவை வளர்ப்பவனும், இளைஞரை ஆராய்ச்சித் துறையில், 'எவர்க்கும் இவர்
பிற்பட்டவர் அல்லர்' என்ற முறையில் தேர்ச்சி செய்விப்பவனும், தன் ஜன்ம
பூமிக்கு மிகவும் மேலான தொண்டு ஆற்றுபவனே ஆவான். மேனாட்டுக்கு செல்லாமலேயே
நம் நாட்டு இளைஞர், சாஸ்திரப் பயிற்சியில் முதன்மை பெற வேண்டும் என்னும்
இவரது உள்ளக் கருத்தினை இவர் பிரசங்கங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் காணலாம்.

1929ஆம் ஆண்டு இராமன் "ஸர்" பட்டம் அளிக்கப்பட்டார்.கொல்கத்தா
சர்வகலாசாலையில் பதினைந்து ஆண்டுகள் இருந்த பின் 1933ல் இவர் பெங்களூர்
ஆராய்ச்சிக் கழகத்திற்குத் தலைவருமானார். இராமன் பெங்களூர் வந்த பிறகு,
அந்த ஆராய்ச்சிக் கழகம், பௌதிகத்தில் இந்தியாவில் முதன்மை பெற்று
விளங்குகிறது.
தம் மனம் எதனை நாடியது என்றறிந்ததும், தம்மைக் கட்டிய தளைகள் அனைத்தையும்
களைத்தெறிந்து, பொன், புகழ், பதவி முதலியவற்றில் ஒன்றிலும் நாட்டமில்லாமல்,
ஆராய்ச்சியிலேயே தன் வாழ்நாள் முழுவதும் கழித்த பெரியாருள் இராமனும்
ஒருவராவர்.

1970ஆம் ஆண்டு இராமனுடைய உடல் நிலை க்ஷீணமடைய ஆரம்பித்தது. ஆஸ்பத்திரியில்
சிகிச்சைக்காக சேர்த்தபோது அவர் டாக்டரிடம், "இந்த உடல் பாதிப்பிலிருந்து
குணமாகி 100 சதவிகிதத்திற்குக் குறையாமல் என்னுடைய ஆரோக்யமும், செயல்கள்
சுறுசுறுப்பாய் இருக்குமானால் தவிர நான் பிழைத்திருக்க விருப்பமில்லை என்று
கூறினாராம். உடல் நிலையில் சிறிது முன்னேற்றம் தெரிந்ததும் அவரை
வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றனர். அவர் வெளியில் தோட்டத்தில் உலாவும் வழக்கம்
உடையவர். அது கூட முடியமல் அறையிலேயே இருந்தார்.
அப்பொழுது அவர் சொன்னார், " நான் இந்த அறையில்தான் சாகப்போகிறேன் என்று
தெரிந்திருந்தால் இந்த ஜன்னல்களைத் தாழ அமைத்திருப்பேன் என்றாராம். சுற்றி
இருந்தவர்கள் முதலில் இதைக் கேட்டுத் திகைத்தாலும், பிறகு தான்
படுத்திருக்கும் இடத்திலிருந்து தோட்டத்திலிருந்த மரங்களையும்,
செடிகளையும், பூக்களையும் பார்க்க முடியவில்லையே என்று அங்கலாய்க்கிறார் என
அறிந்து அவர் படுத்திருந்த கட்டிலை உயர்த்தித் தோட்டம் தெரியும்படி
வைத்தார்கள்.

21-ம் நாள் நவம்பர் மாதம் 1970 சனிக்கிழமை அவர் இறைவன் திருவடி சேர்ந்தார்.
இன்ஸ்டிட்யூட் இருந்த காம்பௌண்டிலேயே அவர் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்த
சுற்றுப்புறத்திலேயே அவர் பூத உடல் தகனம் செய்யப்பட்டது. அவர் விருப்படியே
சடங்குகள் ஏதும் இன்றி நடந்தேறியது. ஆயிரக்கணக்கில் ஜனங்கள் இறுதி அஞ்சலி
செலுத்தக் கூடியிருந்தனர். அந்த இடத்தில் ஒரு செடி நடப்பட்டது. அது
இப்பொழுது (1986) மரமாகி முதன் முறையாகப் பூத்து குலுங்குகிறது என்று
ஜி.வெங்கடராமன் தான் எழுதிய "JOURNEY IN TO LIGHT" ( 1986 ல் வெளிவந்தது)
புத்தகத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.

அருமையான பகிர்வு பட்டாம்பூச்சி

பகிர்ந்து கொண்டமைக்கு மகிழ்ச்சி பட்டாம்பூச்சி

ராமன் effect