இலக்கியத்தில் தலைவியின் குணம்...

by **அ.இராமநாதன்** Wed Aug 21, 2013 9:54 am

தலைவியாகிய பாணினி தன் தோழியிடம் கூறுகிறாள், “”தோழி! இரும்பால் செய்தவைபோன்று உறுதியான, வலிமைமிக்க கருநிறக் கொம்புகளையுடைய எருமையானது, பளிங்கினையொத்த தெளிந்த குளத்து நீரைக் கலங்கச்செய்து, குளத்தே பூத்து நிறைந்திருந்த ஆம்பலின் மெல்லிய இலைகளைக் கிழித்து, குவளையின் அரும்புகளை நீக்கி, ஏனைய அனைத்துவகை மலர்களையும் தின்றது. பின்னர், அக்குளத்தின் கரையிலிருந்த காஞ்சி மரத்து நிழலில் தன் பெரிய உடலைக் கிடத்தி, அம்மரத்தின் நுண்மைமிக்க தாதுக்களைச் சிந்தும் வகையில் அசைபோட்டுக் கிடந்தது. பின் தனக்குரிய கொட்டிலைச் சென்று அடைந்தது.
-
அத்தகைய குளிர்ந்த நீர்த்துறைகளைக் கொண்ட ஊரனாகிய நம் தலைவன், அவனது திண்ணென்ற மார்பிலே மாலை அணிந்து, மணக்கோலத்தில் செய்யப்படும் அலங்காரங்களைப் புனைந்துகொண்டு காத்திருக்கும் பரத்தையரைப் புணர வேண்டுமென்ற மிக்க விருப்போடும், பரிவோடும் வந்தான் பாணனாகிய நம் தலைவன். அப்போது கன்று ஈன்ற பசுவானது, வெருண்டு தலைவனைத் தனது கூரிய கொம்புகளால் குத்துமாறு பாய்ந்து வந்ததைக்கண்டு கலங்கி, தன் யாழாகிய இசைக்கருவியையும் தெருவிலே விட்டுவிட்டு எம் வீட்டினுள் புகுந்தான்.
-
அதைக்கண்ட நான் மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்தாலும், உள்ளம் புளகாங்கிதம் அடைந்தாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவளாய் அவனெதிரே சென்று, “”இம்மனை உம்மனை அன்று; உம்மனை அப்பரத்தையர் மனையாகும். நீர் அங்கு செல்க” என்றும் கூறி விரட்டினேன். அவன் என்னையும், தன்னையும் நோக்கி மயங்கிய மனதுடன் என்னைத் தொழுது நின்றான். அத்தோற்றம் எனக்கு நகைப்பையே உண்டாக்கியது தோழி!”
-
இவ்வாறு, பரத்தையரைத் தேடிச்சென்ற தனது தலைவனை தனது மனைக்கு வரவிடாமல் துரத்தி, பரத்தையரோடு தொடர்பு கொண்டதனால் தலைவனையே துறக்கும் எண்ணம் கொண்டவளாய் விளங்குகிறாள் ஒருத்தி.
==============
(அகம்-56)
-
“”நகையாகின்றே தோழி! நெருநல்
மணிகண்டன்ன துணிகயம் துளங்க,
இரும்பு இயன்றன்ன கிருங்கோட்டு எருமை,
ஆம்பல் மெல்லடை கிழியக், குவளைக்
கூம்புவிடு பன்மலர் மாந்திக், கரைய
காஞ்சி நுண்தாது ஈர்ம்புறத்து உறைப்ப,
மெல்கிடு கவுள அல்குநிலை புகுதரும்
தண்துறை ஊரன் திண்தார் அகலம்
வதுவை நாள்அணிப் புதுவோர்ப் புணரிய,
பரிவொடு வரூஉம் பாணன் தெருவில்
புனிற்றியாய்ப் பாய்ந்தெனக் கலங்கி, யாழ்இட்டு
எம்மனைப் புகுதந்தோனே! அதுகண்டு
மெய்ம்மலி உவகை மறையினென், எதிர்சென்று
“இம்மனை அன்று; அஃது உம்மனை’ என்ற
என்னும் தன்னும் நோக்கி,
மம்மர் நெஞ்சினோன் தொழுதுநின் றதுவே”
(அகம்-56)