முருகேசர் இருப்புக் கொள்ளாமால் தவித்தார்; அலுவலகத்தில் இருந்தவர்கள் அவரைப்

பார்க்கச் சிரிப்புத்தான் வந்தது. என்ன முருகேசு குட்டி போட்ட பூனை மாதிரி அங்குமிங்கும்

அலைகின்றாய்? வுpசயத்தைச் சொல்லு நாங்கள் ஏதாவது பார்க்கலாமா என்று பார்க்கின்றோம்

என்றான் சிவானந்தன். இல்லையடாப்பா இன்டைக்கு ஏ.எல் பரீட்சை முடிவு வருகுதில்லே. ஏன்ரை மூத்தவன் மூன்றாம் முறையாகப் பரீட்சை எடுத்திருக்கின்றான்.இம்முறையும் சித்தியடையாவிட்டால் எனது மானம் கப்பலேறிவிடும். முக்காடு போட்டுக்கொண்டு திரிய வேண்டியது தான். நீ என்ரை உற்ற நண்பன் என்றபடியால் சொல்லுகிறன். மற்றவர்களிடம்

அலம்பி விடாதே. வெட்கக்கேடு என்றார் முருகேசு.

முருகேசு. கல்விக்காக தனது பிள்ளைகள் மூவருக்கும் தன்னால் இயன்ற வரை

ஊதவிகளைச் செய்து வந்நவர.; பிரத்தியேகமாகவும் எல்லாப் பாடங்களுக்கும்

அனுப்பி வந்தவர.; பிள்ளைகளின் எதிகாலத்தில் நல்ல நம்பிக்கை வைத்திருந்தார். மூத்தவன் மதி இருமுறையும் பரீட்சையில் தோல்வியடைந்ததும் மிகவும் மனமுடைந்துவிட்டார்.

இம்முறைதான் அவனுக்கு கடைசி வாய்ப்பு. இதிலும் தவறிவிட்டால் என்ன செய்வது என்பது தான் அவரது ஆதங்கம்.

என்னவோ மதியின் கெட்டகாலம் இம்முறையும் அவன் பரீட்சையில் சித்தயடையவில்லை.கல்லூரியால் அவனுக்கு வீட்டுக்கு வரவே பயமாக இருந்தது. பதுங்கிப் பதுங்கி வந்துமெல்லக் கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டான். தம்பிமார் விடயத்தை அம்மாவிற்கு கூறினார். அம்மாவிற்கு கவலை ஒரு பக்கம். பயம் ஒரு பக்கம் என்ன செய்வதென்றறியாமல் தடுமாறினாள். மாலை ஜந்துமணியாயிற்று. அப்பா வரும் நேரம். எல்லோரும் கப்சிப்பென்று இருந்தனர்.

முருகேசர் கல்லூரியிலிருந்து தொலைபேசி மூலம் மதியின் பரீட்சை முடிவைத் தெரிந்து கொண்டார். உடனே அவருக்கு தலை சுற்றியது. பயங்கரமாகச் சிரித்தார். சுக ஊழியர்கள் பயந்தே போனார்கள். எல்லாம் சில நிமிடங்களில்தான். பின்பு எதுவிதச் சலமுமில்லை. பேச்சுமில்லை. அவரை மோட்டார் வண்டியில் கொண்டு வந்து விட்டுவிட்டுப் போனார்கள்

சுக நண்பர்கள். அவர்களிடம் என்ன நடந்தது என்று மனைவி கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டாள்.

வீட்டில் எல்லோரும் பேயறைந்தது போல் ஆனார்கள். வீட்டில் ஒரே நிசப்தம் நிலவியது.

முருகேசர் ஊமையாகிவிட்டார். இராசம்மாவும் எங்கெங்கோவெல்லாம் வைத்தியர்களிடம் காட்டினாள். வைத்தியம் செய்யப்பட்டது. அதிர்ச்சியால் வந்த விளைவு எனக் கைவிரித்து விட்டனர்.

தினம் தினம் தன்னாலேதானே அப்பாவுக்கு இந்த நிலை என நினைத்து மதி வருந்தினான்.

அதற்கேற்ப ஊராரின் வசைமொழிகளும் அவனது காதில் நாராசமாகப் பாய்ந்தன. அந்தப்

பிள்ளையாண்டான் தகப்பன் முருகேசரை ஊமையாக்கிப் போட்டான். எவ்வளவு செலவழித்து படிப்பு படிப்பு என்று அலைஞ்சான் பாவி. எல்லோர் வாயிலும் மண்ணை அள்ளிப்போட்டு விட்டானே அந்தப்பிள்ளை என்று பேசினர் ஊரார். மதியால் தலை காட்ட முடியவில்லை.

அவமானத்தால் குன்றிப்போயிருந்தான். வீடே சாவு விழுந்தமாதிரி இருந்தது.

ஒரு கிழமைக்குப்பின் வெளியில் சென்ற மதி திரும்பிவரவேயில்லை. எல்லா இடமும் சல்லடை போட்ட மாதிரித் தேடியும் அகப்படவில்லை. இரண்டாம் நாள் ஓர் குளத்தில் பிரேதமொன்று மிதப்பதாகக் குளிக்கச்சென்றவர்கள் வந்து கூறினார்கள். விழுந்தடித்துக் கொண்டு ஓடினர.;

அது மதியின் பிணம் தான். குடும்பமே இந்தக் கொடுமையைக் கண்டு துடிதுடித்துப் போனது.

மரண வீட்டில் மதியின் சடலத்தைப் பார்த்து அழுதவர்களைவிட முருகேசரைப் பார்த்து அழுதவர்கள் தான் அநேகம். அவருக்கு எதுவும் தெரிந்ததாக இல்லை. கண் தெரிந்த நடமாடும் ஊமை தான் அவர்.

ஆக்கம் மெல்பேர்ண் மணி.

எதிர்பாராத அதிர்ச்சியினால் வருகின்ற பாதிப்புக்கள், வெற்றி சகஜம் எனும் பொழுது தோல்வியும் சகஜம் தானே.