[You must be registered and logged in to see this image.]
ஒரு ஊரிலே ஒரு பெரிய முல்லா இருந்தார். அவருக்கு ஏராளமான
சீடர்களும் இருந்தனர். அவர் தன் சீடர்களோடு ஆண்டுக்கு ஒரு முறையாவது
மக்கா, மதீனாவரை யாத்திரை (ஹஜ்ஜூ) செய்வது வழக்கம்.
ஒரு சமயம், அவர் யாத்திரை செய்யப் புறப்படுங் காலத்தில்,
உலகெங்கும் கோரப்போர் நடந்து கொண்டிருந்தது. அப்போருக்குப் பயந்து அவர்
தனது யாத்திரையை நிறுத்திவிட விரும்பவில்லை.
முல்லாவின் புகழ் உலகமெல்லாம் பரவியிருந்தமையால், கோரப்
போர்க்களத்தின் ஊடே யாத்திரை செய்த முல்லாவுக்கும், அவர்களது
சீடர்களுக்கும் ஒரு விதத் தீங்கும் நேராததோடு போரில் மாண்ட பிணங்களின்
நாற்றங்கூட அவர்களைப் பாதிக்காமல் உல்லாசமாகப் பல்லக்குகளில் செல்ல
முடிந்தது.
இரு தரப்பு சேனாதிபதிகளும் முல்லாவின் கீர்த்தியைத்
தெரிந்திருந்தனர். ஆதலால், அவரைச் சீடர்களோடு தத்தம் எல்லைக்குள் தக்க
மரியாதையோடு வரவேற்று, மிக்க பாதுகாப்போடு அனுப்பும் போது, அவரவர் படைகளே
வெற்றி அடைய வேண்டும் என்று எல்லாம் வல்ல அல்லா ஹூத்தாலாவிடம் பிரார்த்தனை
(துவா) செய்யுமாறு கேட்டுக் கொண்டனர். அதற்காகப் பொன் நாணயங்களைக்
காணிக்கைகளாகவும் கொடுத்தனர்.
முல்லாவும் அப்பொன் நாணயக் குவியலை ஏற்றுக் கொண்டு
அவரவர்களிடம் அவரவர் படைகளே வெற்றியுறுமாறு அல்லா ஹூத்தாலாவிடம் சிபார்சு
செய்வதாகக் கூறிவிட்டுச் சென்றார்.
போர்க்களத்தின் இடையே பாலைவனமும் வந்தது. பகல்
பன்னிரெண்டுமணிக்குப் பாலைவனத்தில் நடக்கும் ஒட்டகங்கள்கூடக் களைத்துவிடும்
என்றால், பாவம்! முல்லாவும் சீடர்களும் களைக்காமல் இருக்க முடியுமா?
நல்ல வேளையாக அவர்கள் அந்நேரத்தில் ஒரு பாலைவனச் சோலையை அடைந்தனர்.
பாலைவனச் சோலையில் ஒரு சிறு ஊற்றுநீரும், கொஞ்சம் பசும் புல்
தரையும், சில பேரீச்ச மரங்களும் இருந்தன. அச்சோலையில் தங்கிய முல்லா தன்
சீடர்களுடன் கொஞ்சம் பேரீச்சங் கனிகளையும், ஊற்று நீரையும் அருந்திக்
களைப்புத் தீர்த்துக் கொண்டதும், பகல் தொழுகையை ஆரம்பித்தார்.
தொழுது முடிந்தவுடன் ஆகாயத்தை நோக்கித் தம் கரங்களை ஏந்தி, ஏ!
அல்லாஹூத்தாலாவே! உன் கருணையை என்னென்று புகழ்வேன்! சூரியனின் கொடிய
வெப்பத்தால் உருகும் மணல் வெளியாகிய இப்பாலைவனத்தில்கூட உன்னுடைய
படைப்புகளாகிய நாங்கள் களைப்பாறுவதற்கென்று குளிர்ந்த சோலையும், கனிந்த
கனியும், தெளிந்த நீரும் தந்திருக்கிறாயே! இதுபோலவே, துன்பமயமான இவ்வுலக
வாழ்க்கையில் இடைஇடையே எங்களுக்கு இன்பமும் அருள்வாயாக! என்று வேண்டிக்
கொண்டிருந்தனர்.
அப்போது, அப்பிரார்த்தனையைக் காதில் கேட்டுக் கொண்டே அங்கு
வந்து சேர்ந்த பாரசீக தேசத்து வழிப்போக்கன் ஒருவன், சாராயக் கிண்ணம்போல்
கவிழ்ந்திருக்கும் ஆகாயத்தை நோக்கிக் கரங்களை ஏந்தும் அறிவீனர்களே!
ஆகாயத்திலிருந்து வரக்கூடியது, வெயிலும், மழையும், காற்றும் அன்றி வேறே
என்ன இருக்கிறது? என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
அதைக் கவனித்த முல்லா அவனை நோக்கி, நீ யார்? என்று கேட்டார்.
நான் பாரசீகக் கவிஞர் உமர்கய்யாமின் உண்மைச் சீடன் என்றான்
அவ்வழிப்போக்கன். அதைக் கேட்டு மகிழ்ச்சி அடைந்த முல்லா அவனையும் தன்னோடு
வருமாறு அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டார்.
சில தினங்கள் கழிந்தன. முல்லாவின் வழியில் ஒரு சிறு மலங்காடு
குறுக்கிட்டது. அம் மலங்காட்டில் ஆங்காங்கு ஏராளமான வீரர்களுடைய
பிணக்குவியல்கள் தென்பட்டன. அவ்வழியே முல்லா தன்சீடர்களோடு சென்று
கொண்டிருக்கும் போது, ஓநாயின் ஓலம் பலமாகக் கேட்க ஆரம்பித்தது.
முல்லா, பாரசீக தேசத்து வழிப்போக்கனை நோக்கி உமர்கய்யாமின்
உண்மைச் சீடனே! இங்கு இவ்வாறு ஊளையிடும் ஓநாயின் ஓலம் எதைக் குறிக்கிறது?
உனக்குத் தெரியுமா? என்று கேட்டார்.
அப்போது அவ்வழிப்போக்கன் ஆகா! எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்! அது
நம் அல்லாஹூத்தாலாவை நோக்கிப் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டிருக்கிறது
என்றான்.
என்ன ஆச்சரியம்! அந்த ஓநாயின் ஓலமும் ஒரு பிரார்த்தனையா! அது எப்படி உண்மையாக இருக்க முடியும்? என்றார் முல்லா.
அதற்கு அவ்வழிப்போக்கன், உண்மையோ! பொய்யோ!! அந்த ஓநாயின்
ஓலமாவது: _ ஏ! அல்லாஹூத்தாலாவே! உன் கருணையை என்னென்று புகழ்வேன்! என்
வயிறு நிறையப் புசிப்பதற்குச் சரியான உணவு கிடைக்காமல் நான் எவ்வளவோ காலம்
இந்தக் காட்டில் திண்டாடித் திரிந்தேன். ஆனால், இப்போது என்னைக்
காப்பாற்றுவதற்கென்று சுத்த வீரர்களின் இரத்தமும், சுவையுள்ள இறைச்சியாகிய
வாலிப வீரர்களின் பிணங்களையும் தந்திருக்கிறாயே! இதுபோலவே துன்பமயமான
இக்காட்டு வாழ்க்கையில், இடைஇடையே எனக்கு இன்பமும் அருள்வாயாக! என்றுதானே
பிரார்த்தனை செய்யும் எனக்கேட்டான்.
முல்லாவின் மூளையில் சுரீரென ஒரு உணர்ச்சி
பாய்ந்ததுபோலிருந்தது. அவர் பாலைவனச் சோலையில் செய்த பிரார்த்-தனையை
மீண்டும் ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்.
பாரசீக தேசத்து வழிப்போக்கன் அவ்வள-வோடு முல்லாவிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு திரும்பிப் போய்விட்டான்.
சிறுவர்களே! இயற்கை உலகில் ஆச்சரியப்-படக்கூடிய விதமான இன்ப
துன்பங்கள் நிறைந்திருக்கலாம்! ஆனால், கருணையே உருவான ஒரு சக்தியோ அல்லது
உலக பரிபாலனமோ இல்லை என்பதைத்தான் இக்கதையிலிருந்து நீங்கள் உணர்ந்து
கொள்ளவேண்டும்.

சிறந்த ஒருகதையை சொன்னமைக்கு மிக்க நன்றி தோழா

சிறப்பன கதை