உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால்...

எழுபது வயதைத் தாண்டிய ஒருவர், கைவிரலில் கட்டுடன் மருத்துவமனைக்கு வந்தார். மணி காலை எட்டு... அவரது விரலின் கட்டினை அவிழ்த்து மருந்திட மருத்துவர் இல்லை. ஆனால், அவரோ அவசரப்பட்டார். ""நான் 9 மணிக்கு காலை உணவிற்குப் போகவேண்டும்'' என்று சொல்லி அமைதியிழந்தவராகக் காணப்பட்டார். இதைக் கவனித்த இன்னொரு மருத்துவர் இரக்கம் காட்டி, அந்த கட்டினை அவிழ்த்து உதவி செய்ய முன்வந்தார்.
பெரியவரிடம் பேச்சுகொடுத்தார்.
""யாருடன் காலை உணவருந்தப் போகிறீர்கள்?''
'' என் மனைவியுடன் தான்'' .
""நீங்கள் இங்கே வந்திருப்பது அவர்களுக்குத் தெரியாதா?''
""தெரியாது''.
""உங்களுக்காகக் காத்திருப்பாரா?''
""இல்லை, காத்திருக்கமாட்டாள். அவளுக்கு ஐந்தாறு வருடங்களாக மறதி நோய். ஒன்றுமே அவளுக்கு ஞாபகத்தில் இல்லை''
""உங்களையாவது யாரென்று அவருக்குத் தெரியுமா?
""தெரியாது''.
""பிறகு ஏன் நீங்கள் அவசரப்பட வேண்டும்?''
""என்னை யாரென்று அவளுக்குத் தெரியாது தான். ஆனால், அவள் யாரென்று எனக்குத் தெரியுமே. அவள் கண்ணில் நீர் வழிந்தால், என் இதயத்தில் உதிரம் கொட்டும். மனைவி என்னும் சுமைதாங்கியைக் காப்பது எனது கடமையல்லவா!'' என்று துணைவியார் மீது கரிசனையோடு பதில் கூறி விரைந்தார்.
""அன்பு நீடிய சாந்தமும் தயவுமுள்ளது; அன்புக்குப் பொறாமையில்லை; அன்பு தன்னைப் புகழாது, இறுமாப்பாயிராது''
(1 கொரி.13:4)

நன்றி தினமலர்