ஒரு சில நாட்கள், பல மணிநேரம்.... ஒட்டு மொத்த சந்தோசமெல்லாம் என்னிடம் மட்டுமே என்பது போன்ற அற்புத ஆனந்தம். அந்தப் பெரு வெளியில் நானும் நீங்களும், அதுவும், அவையும், கண் எட்டிய தூரம் வரை எல்லாம் என் சொந்தங்களே. மிருகம் கூட என் பிள்ளை போல, நானே அனைத்துக்கும் தாயாக....
என்னுள் பீறிடும் கருணையும், காதலும் என்னை பிரமிக்க வைக்கிறது.
இன்னும் கொஞ்சம்.. இன்னும்.... இன்னும்.... இப்படியே சாகும் வரை தொடரவே மனம் விரும்பி நிறைந்து வழிகிறது.

கொஞ்சம் கொஞ்சம் இந்நினைவு குறைந்து அதில் இருந்து மீளும் போது சற்றே கொஞ்சம் வருத்தம். இத்தனை கருணைக்கு, காதலுக்கு இடம் தந்துவிட்டு ஏன் அதிலிருந்து மீள்கிறேன் ?, ஏன் வெளியே வருகிறேன்?, ஏன் சாப்பிடுகிறேன்? ஏன் வேலைக்குப் போகிறேன்?, ஏன் திருமணம் செய்கிறேன்?, ஏன் படிக்கிறேன்?, ஏன் கவிதை புனைகிறேன்?, ஏன் நினைவில் இருக்கிறேன் ?. ஏன் தேவைகள் வைத்துக் கொள்கிறேன்?.

இவைகள் பிடிக்கவில்லை. இந்தப் பிடிக்கவில்லை எனக்கா? இல்லை என மனதுக்கா ? என்ற ஆராய்ச்சி செய்யவில்லை ஆனால் என்னுள் இரு வேறு பயணம் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டு இருக்கிறது. இதில் இரண்டிலும் சிக்கிப் போகிறேன். ஆனால் அந்தக் கருணையில் விழுந்து கிடக்கவே மிகப் பிடிக்கிறது.
கருணை வரும் முன் நாள் வரை.... நான் எதிரியைக் கூட என் பிள்ளையாய்ப் பார்த்தது இல்லை, குப்பையைக் கூட நின்று கொண்டு ரசித்தது இல்லை, காண்பது வெல்லாம் கடவுளாகத் தெரிந்தது கிடையாது, எதை பார்த்தாலும் கவிதையாகிப் போன அனுபவம் வந்ததும் இல்லை.. அதனால் அந்தக் கருணைக்கு அடிமையாகிப் போகவே விருப்பம் எனக்கு.

உங்கள் உள்ளத்தின் (பாசத்தின்) ஆழத்தை அறியமுடிகின்றது இங்கே இந்த கருணை உள்ளம் இத்தோட்டத்துக்கு கிடைத்தது ஒரு பொக்கிசம் என நான் கருதுகிறேன் பகிர்வுக்கு அன்புநன்றிகள்

நன்றி ரஜெப்தீன் அவர்களே

பகிர்வுக்கு நன்றி

பகிர்வுக்கு நன்றி தோழி